Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Το δικό μου απωθημένο...


Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε.
Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρύβει δάκρυα. Δάκρυα  που στάζουν αίμα και αναζητούν το βλέμμα σου.
Σε ένα σώμα κενό μια καρδιά αναζητεί τη θέση της. Ένα πλευρό να γύρει, να ανασάνει. Μια γωνιά να κουρνιάσει ξέγνοιαστη, χωρίς καημούς. Και τα χέρια λησμονούν τα χέρια σου να ζωντανέψουν. Να νιώσουν πάλι το χάδι σου και τα αναφιλητά σου.  Μέσα τους να χωθεί το είναι μου, να γαληνέψει η ψυχή μου. Εκεί, να βρω τα πόδια μου να σηκωθώ σαν πρώτα. Λάμψη να με λούσει να σου χαμογελώ. Στα στήθια μου δεν θα 'χω πια φωτιά να καίει τα σωθικά μου. Λουλούδια θα μυρίζουν τα μαλλιά μου.

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...