Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Ο κόσμος μου...

Είμαστε άνθρωποι... με αδυναμίες και προτερήματα... κάποιοι αποδέχονται τον εαυτό τους ως οντότητα... κάποιοι άλλοι θέλουν να βελτιώσουν την εκδοχή τους "εγώ" τους... υπάρχουν και αυτοί όμως που αρέσκονται στο να πατούν τον διπλανό τους και να υπενθυμίζουν σε όλους τριγύρω τις αδυναμίες αυτού - του άλλου - αγνοώντας τις δικές τους αδυναμίες...
 
Είναι αδύνατον όλοι να αρέσουμε σε όλους και απόλυτα κατανοητό... για μένα... γιατί να μην είναι και για όλους τους υπόλοιπους; Πόσο δύσκολο είναι ο καθένας απο μας να κοιτάει την δική του ζωή... τα δικά του λάθη... τα δικά του καλά και να πορεύεται με αυτά; Πραγματικά όμως... δεν θα ηταν όλα τέλεια; Ξέρω... θα ήταν και βαρετά... γι αυτό υπάρχουν και οι κακίες... οι ζήλιες... η διαφθορά... για να μην βαριόμαστε...
 
Έχω την τάση να "κρίνω" τους ανθρώπους έχοντας βάση εμένα... Πως φέρονται αυτοί σε μένα. Δεν με νοιάζει η γνώμη των υπολοίπων... γιατί απλά δεν με θεωρώ ηλίθια. Το να είναι κάποιος επαγγελματίας δεν σημαίνει οτι είναι και αξιόλογος άνθρωπος. Το να μου φέρεται σκάρτα κάποιος εμένα δεν πάει να πει οτι θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο και στους υπόλοιπους... ίσως έχει την τάση... δεν είναι όμως και απόλυτο... αντίστοιχα το να φέρετε κάποιος σε μένα με σεβασμό και ειλικρίνεια δεν πάει να πει οτι το ίδιο θα κάνει και στον διπλανό.. όλα τελικά είναι θέμα αύρας των ανθρώπων!
 
Υπήρχαν φορές και είμαι σίγουρη θα υπάρχουν και στο μέλλον άλλες τόσες που θα αναθεωρήσω ανθρώπους και καταστάσεις... Δεν είναι θέμα δίνω δεύτερη ευκαιρία... είναι θέμα να ακούω και να αφουκράζομαι συμπεριφορές και τάσεις...
 
Ως εκεί όμως...
 
Ας μην μολύνουμε περισσότερο το περιβάλλον κάποιοι με τον φθόνο και την ζήλια... Καταρχήν κάνει κακό στους ίδιους... Είναι μεγάλη η γη αλήθεια... μας χωράει όλους... ας πάρει ο καθένας το μερίδιο που του αναλογεί και ας συγκεντρωθεί λίγο στην δική του αλήθεια... οτιδήποτε άλλο είναι απλά χαμένη ενέργεια... και ειλικρινά ήδη αναλώθηκα αρκετά.
 
Κλείνω τα αυτιά μου... και κλείνομαι στον κόσμο το δικό μου για άλλη μια φορά...

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Κάλεσμα ψυχής...




Είναι κάποιες φορές που νιώθεις το μέσα σου να σου φωνάζει, που κάθε κύτταρο του οργανισμού σου το νιώθεις να επαναστατεί... είναι εκείνες οι φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με σένα... με εσένα όπως είσαι στην πραγματικότητα... μακριά απο μάσκες, πρέπει, καθήκοντα, υποχρεώσεις, παιδιά, σκυλιά, γατιά, δουλειές, αγάπες κι έρωτες... είναι η στιγμή που τα ΘΕΛΩ σου κατακλύζουν το μέσα σου και ξεκινά να ρέει στις φλέβες σου αγάπη... αγάπη για σένα... αγάπη προς εσένα...

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Εσύ , αυτός κι ο άλλος…



Είσαι σε μια σχέση επειδή δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου, επειδή κάποτε τον αγάπησες τον άλλον, έστω για τα μάτια του κόσμου... Σημασία έχει οτι βρίσκεσαι σε σχέση... Κάτι σε τρώει όμως... Σου λείπει αυτό το άλλο, το διαφορετικό, ο ενθουσιασμός αν προτιμάς, το σκίρτημα.... Και πάνω που προσπαθείς να καταλάβεις τι και πως... τσουκ να τον μπροστά σου! Αυτός ο άλλος που σε κοιτάει με αυτό το ύφος που νοστάλγησες... Έχεις δυο μάτια καρφωμένα πάνω στην καρδιά σου!! Αυτό είναι!!! Αυτό αναζητούσες!!! Αυτό σου έλειπε τελικά! Το γεμάτο λατρεία βλέμμα… Λατρεία για σένα... Για το είναι σου... Για το σώμα σου...Και μόνο... Αυτό είχες ανάγκη... Ή τουλάχιστον αυτό σε βολεύει να πιστεύεις...

Του παραδίδεσαι... Σώμα και ψυχή αφήνονται στα χέρια του... Κι αυτός τα χαϊδεύει... Τα στολίζει με μυρωδιές και αρώματα... Αλλιώτικα... Είσαι ο μικρός θεός του... Απολαμβάνεις το νέο που ζεις χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις... Νομίζεις... 

Έρχεται όμως η στιγμή που επιβάλλεται να πάρεις κάποιες αποφάσεις, είτε γιατί ο δρόμος που διάλεξες μοιάζει πια επικίνδυνος, είτε πάλι επειδή γέμισες τις μπαταρίες σου, ανέβηκε η αυτοπεποίθηση και φόρτωσε το είναι σου… Τότε είναι που συνήθως παρατάς το τρίτο άτομο, εκείνο που μέχρι χτες σε έφτανε στον ουρανό και ακόμα παραπάνω. Τότε είναι που γυρνάς πίσω στην γνώριμη αγκαλιά στα γνώριμα φιλιά… Εκεί που θέλεις τα χρόνια που πέρασαν, θέλεις το παρελθόν που σας ενώνει νιώθεις ασφάλεια. Κι αυτός ανυποψίαστα (;) σε δέχεται πίσω. Κι ο άλλος…

Ο άλλος ψάχνει να καταλάβει πως από μικρός θεός μετατράπηκες σε κανονικό άνθρωπο. Με τα χίλια ελαττώματα… με την πέτρινη καρδιά. Ότι άλλοτε θεωρούσε δικό του σε μια απόφαση στιγμής παύει να είναι… σε παρακαλάει, ζητάει εξηγήσεις και εσύ πετάς ένα απλό μου τέλειωσε…  Δεν ξέρεις τι ακριβώς ήσουν για εκείνον… Ξέρεις τι ήταν αυτός για σένα. Ανανέωση. Μέσα και έξω σου. 

Ρούφηξες όση ζωή μπορούσες για να αντέξεις μέχρι την επόμενη φορά…. Το επόμενο σου θύμα… Και η ζωή συνεχίζεται πάντα… 



Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

7/2/2014 Ογκολογική μονάδα παίδων ΕΛΠΙΔΑ



Μέρες τώρα προσπαθώ να αποτυπώσω στο χαρτί όλα όσα βίωσα στην προετοιμασία της εκδήλωσης στην «Ογκολογική μονάδα παίδων ΕΛΠΙΔΑ» αλλά και όλα όσα ένιωσα την μέρα της εκδήλωσης. Η αλήθεια είναι ότι πάντα εκφράζομαι με τον γραπτό λόγο αλλά το συγκεκριμένο θέμα με δυσκολεύει… δεν ξέρω ακριβώς από που να αρχίσω αλλά ούτε και πώς να το τελειώσω. Αφήνω ελεύθερα λοιπόν τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο και αφήνω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου να γεμίσουν τις σελίδες. Ελπίζω να μη σας δυσκολέψω…

Όταν είπα στην Σοφία ότι θέλω να είμαι μια από τις εθελόντριες το έκανα, γιατί δεν είχα δει καμία εθελόντρια προς τα μέρη μας. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ούτε το μέγεθος της εκδήλωσης, ούτε και το τι υποχρέωση αναλάμβανα. Πέρασαν κάποιες μέρες και ξαφνικά άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα το κινητό μου αλλά και το σταθερό στο σπίτι. «Γεια σας ονομάζομαι τάδε και παίρνω για την εκδήλωση στο ογκολογικό. Είστε η κυρία Μαρίνα;» Ομολογώ το κυρία με τρόμαζε αλλά τα κατάφερα! Άνοιγα τον υπολογιστή και είχα κάθε μέρα ένα σωρό μέιλς για να ρωτήσουν λεπτομέρειες για το τι πρόκειται να κάνουμε και τι ακριβώς χρειαζόμαστε. Και να σου η Χίος, η Σπάρτη, η Θεσσαλονίκη, η Πτολεμαΐδα, η Κατερίνη, το Μαρούσι, ο Γέρακας, ο Πειραιάς, το Χαλάνδρι όλα να γίνονται μια γροθιά για να στηρίξουν αυτή μας την προσπάθεια. Η Μαρία, η Καρολίνα, η Νάντια, ο Κώστας, η Αγγελική, η Βασιλική, η Κωνσταντίνα, η Ολίνα, η Άννα και άλλα τόσα ονόματα να μιλούν με πρόθεση και να θέλουν απλά να προσφέρουν και να μοιράσουν χαρά χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα. «ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ» μου έλεγαν και δεν καταλάβαινα το λόγο. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ τους έλεγα. Μπράβο σε όλους.

Και κάπως έτσι άρχισα να παραλαμβάνω δεματάκια, που έγιναν κούτες, μετά πιο πολλές κούτες και έπειτα ακόμα πιο πολλές τσάντες. Το σπίτι μου ήταν ανοιχτό καθώς οι κούριερ χτυπούσαν συνέχεια την πόρτα. Ταχυδρόμοι, ταξιτζήδες. Χαμός. Ωραίος χαμός. 

Καταφέραμε και μαζέψαμε και παραμυθάκια από μεγάλους εκδοτικούς που με χαρά έδωσαν απλόχερα όσα περισσότερα βιβλία μπορούσε ο καθένας. Σε αυτό βοήθησαν και κάποιοι συγγραφείς. Η χαρά μου μεγάλωνε όσο γέμιζε το δωμάτιο με τα δώρα, γιατί έβλεπα ότι ναι ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι. Το σύστημα και η πραγματικότητα δεν τα ισοπέδωσε όλα. Όχι. Η ανθρωπιά υπάρχει εκεί έξω. Και την έβλεπα. Την ζούσα. Την άκουγα σε κάθε ομιλητή στην απέναντι γραμμή του τηλεφώνου, την έβλεπα στα μάτια όλων όσων πέρασαν από το σπίτι μου. Της Αγγελικής που ήρθε με την κορούλα της να μου φέρουν χειροποίητα πλεκτά παπουτσάκια. Στην Καρολίνα που ήρθε με το μικρό γιο της να μου φέρει σκουφάκια που έμπλεξε με την μαμά της. Στο κορίτσι με το ωραίο χαμόγελο που ήρθε στο σλιγκ με την μπουμπού της Λυδία να μας φέρει κηραλοιφές. Στην Νάντια που είχε το πιο γλυκό και ειλικρινές βλέμμα. Στην Βασιλική που έκανε αγώνα δρόμου μέχρι να μου προσφέρει αυτά που έφτιαξε. Στην πρόσχαρη μαμά από το singleparents που παρόλη την κούραση ήρθε γελαστή. Λυπάμαι που δεν θυμάμαι όλα τα ονόματα ειλικρινά. Ξεκίνησα να κρατάω σημειώσεις αλλά στάθηκε αδύνατον, στο τέλος δεν προλάβαινα. ΗΣΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ… 

Και φτάνει η μέρα της εκδήλωσης. Να με πιάνει ένας πανικός, γιατί δεν χωρούσε ένα αυτοκίνητο να κουβαλήσουμε ΟΛΑ όσα μαζέψαμε. Οι άλλες εθελόντριες πήραν φορτηγό! Μόνο αυτό τα λέει όλα νομίζω… Έτσι βρέθηκε η πανταχού παρούσα Ελίκα μου και ο Ηλίας. Δεν είχαν καμία υποχρέωση αλλά βοήθησαν στο κουβάλημα και αυτό θα τους το χρωστάω.

Φτάνω στην μονάδα και αντικρίζω κι άλλες μανούλες. Ανταλλάζουμε αγκαλιές και φιλιά λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Το κλίμα μεταξύ μας υπέροχο. Όλες συγκινημένες αντικρίζοντας το τι μαζέψαμε. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να γίνουμε όλες δότες μυελού των οστών. Αφιερώσαμε μόλις πέντε λεπτά τόσο χρειάζεται να αφιερώσετε και εσείς και ίσως σώσετε κάποιο παιδάκι.

Η Αγάπη, προϊσταμένη της μονάδας, καταφτάνει και παραδίδει τις λίστες με τα ονόματα. Και εκεί ως δια μαγείας συντονιζόμαστε όλες μας και ξεκινάμε δουλειά. Να πάρουν από όλα τα παιδάκια μας, να χαρούν. Να ανοίγουν οι κούτες, να γεμίζουν οι σακούλες και άντε πάλι από την αρχή. Κάποιες να ανεβαίνουν στους θαλάμους για να παραδώσουν τα δώρα και κάποιες άλλες να μένουν πίσω και να συνεχίζουν με τις λίστες. Δεν χρειαζόταν να επιβάλεις κάτι, ούτε να φωνάξεις, ούτε να ζητήσεις. Μας άκουγα να παραμιλάμε: 

…Κοριτσάκι 3 ετών… τι να θέλει άραγε θα του αρέσει αυτό;; 

…Μπάλα ρε κορίτσια έχουμε μια μπάλα για αγοράκι 8 ετών;

… Κορδέλες που είναι οι κορδέλες να βάλω μια εδώ;

… Και ξανά και ξανά μέχρι να γεμίσουν κι άλλες σακούλες…

Και να ανεβαίνω με 2 άγνωστες μέχρι εκείνη την στιγμή μανούλες για να μοιράσουμε δωράκια σε κάποια δωμάτια. Να γινόμαστε ένα και να μπαίνουμε στα δωμάτια χωρίς να προηγηθεί καν συζήτηση ποια θα μπει στο ένα ή στο άλλο. Μαζί… όλες μας… 

«Καλημέρα όμορφη… καλημέρα όμορφε αυτό είναι για σένα…» 

Τα ματάκια των μικρών να λάμπουν και να φωτίζουν με το αντίκρισμα της σακούλας με τα δώρα. Και μαζί με αυτά να χαιρόμαστε και εμείς ακόμα πιο πολύ…

Καθώς τρέχαμε στους διαδρόμους θυμάμαι μια μανούλα να τρέχει από πίσω και να μας φωνάζει: «Κορίτσια, περιμένετε. Από πού είστε πρέπει να δώσουμε κάτι;». Όταν της απαντήσαμε όχι έμεινε έκπληκτη. Συγκινήθηκα. 

Ακολούθησε μικρή εκδήλωση για όσα παιδάκια μπορούσαν να παρευρεθούν. Το χάρηκαν. Έβλεπες τα προσωπάκια τους.. . τα χαμόγελα τους… το βλέμμα τους. 

Δεν έχω λόγια να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτή την μέρα θα την κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Κάθε βλέμμα, κάθε γονιό που προσπαθούσε να χαμογελάσει. Τον μικρό Παναγιώτη που έπαιρνε εξιτήριο. Το κλάμα της μαμάς του.
Εύχομαι ο Θεός να δίνει δύναμη σε όλα τα παιδάκια και σε όλους τους γονείς που βρίσκονται εκεί. Να ναι όλα μια ανάμνηση και σύντομα να βρίσκονται πίσω στα σπιτάκια τους. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ. Εύχομαι να ένιωσαν ότι δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν όπως μπορεί ο καθένας.

Στο τέλος της ημέρας με χαρά συνειδητοποίησα ότι στόχος επετεύχθη! Μοιράσαμε χαμόγελα… Είθε ο Θεός να φροντίσει να χαμογελάνε κάθε μέρα…

Μέσα από αυτή την εμπειρία γνώρισα κι άλλους αξιόλογους ανθρώπους και αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα. Χάρη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο… Χάρη σε σένα μπορώ να ελπίζω ότι μπορεί να ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος για όλους μας. Δεν πρόκειται να πάψω να πιστεύω στους ανθρώπους όσο κι αν επιμένουν να προσβάλλουν το είδος μας μερικοί.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ…

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

14 Φλεβάρη - ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ Τευχος Φεβρουαριου



Το ομολογώ…  Άνηκα στην ομάδα αυτών που δεν τα πήγαιναν καλά με την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου. Θεωρούσα χαζό να υπάρχει μια τέτοια γιορτή που να υποχρεώνει τους ανθρώπους να «αγαπηθούν» εκείνη την συγκεκριμένη μέρα. Είναι μια γιορτή που απλά πλουτίζει τα μαγαζιά. Εξάλλου η αγάπη είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας καθημερινά. Επιβάλλεται να το λέμε δυνατά και να το δείχνουμε στον σύντροφό μας συνέχεια και χωρίς «υπενθυμίσεις»…
Κι όμως… έρχομαι χρόνια μετά να αναθεωρήσω λίγο την όλη κατάσταση. Μεγαλώνοντας συνήθως μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις μας… και μαζί με αυτές λιγοστεύει και ο χρόνος μας. Ο χρόνος που αφιερώνουμε στον εαυτό μας. Ο χρόνος που αφιερώνουμε στο σύντροφό μας. Κακώς… ισχύει όμως. Και κάπως έτσι, περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες και οι μήνες. Πάνω στη βιασύνη μας να τα προλάβουμε όλα ξεχνούμε το «Σ’ αγαπώ», αφήνουμε στην άκρη συναισθηματισμούς και ξεθωριάζει η σημασία μιας αγκαλιάς. Όλα γίνονται πιο μηχανικά, πιο γρήγορα…

Έτσι φτάνει εκείνη η 14η Φλεβάρη. Που τα πάντα γύρω μας μοσχοβολάνε αγάπη. 

Κόκκινο παντού. 

Καρδούλες παντού. 

Αυτή η μέρα φτιάχτηκε για όλους αυτούς τελικά που δεν βρίσκουν χρόνο μες τον υπόλοιπο χρόνο να ασχοληθούν τόσο με το έτερο τους ήμισυ. Για αυτούς που τους χρειάζεται μια υπενθύμιση για να ζήσουν λίγο πιο αγαπησιάρικα, πιο παθιασμένα!

Αν συμφωνώ; Όχι. Και εξακολουθούν να μου την δίνουν τα αρκουδάκια και οι καρδούλες, αλλά νιώθω να χρειάζομαι και εγώ μια μικρή υπενθύμιση μες το χάος της καθημερινότητας. Κι ας χρειάζομαι επιβεβαίωση κάθε μέρα, συνέχεια. 

Ας το δούμε λίγο διαφορετικά όλοι μας φέτος. Κι ας αποφασίσουμε να αγαπιόμαστε και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Ας είναι μια υπόσχεση που θα δώσουμε στον εαυτό μας.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Κάπως έτσι...



Η Σταχτοπούτα παντρεύτηκε τον πρίγκιπα, το ίδιο και η Χιονάτη και η ωραία κοιμωμένη. Και οι τρείς τους με το που παντρεύτηκαν έζησαν αυτές και καλά και εμείς καλύτερα. Κάπως έτσι τελείωναν τα παραμύθια και έμενα εγώ με την απορία: «Και μετά;».

….Έπρεπε να περάσω τα 30, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά για να καταλάβω τι γίνεται μετά…
Αν μαθαίναμε ότι ο πρίγκιπας παρατούσε την Σταχτοπούτα με το παιδί στο σπίτι για να πάει κυνήγι, ή η Χιονάτη έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού ενώ παράλληλα μεγάλωνε 3-4 παιδιά, ή ακόμα και ότι η ωραία κοιμωμένη δεν προλάβαινε να κοιμηθεί ποτέ ξανά στην προσπάθεια της να είναι καλή μάνα, σύζυγος, ερωμένη και νοικοκυρά ε τότε σίγουρα δεν θα παντρευόμασταν…

Παλιά υπήρξα αρκετά ρομαντική και περίμενα το δικό μου πρίγκιπα… περίμενα, περίμενα μα ούτε άλογο έβλεπα, ούτε πρίγκιπα. Δεν θα μιλήσω για το παλάτι! Τελικά ερωτεύτηκα και στα πολλά παντρεύτηκα. Και μετά; Μετά ήρθαν τα παιδιά για να μου επιβεβαιώσουν ότι ο γάμος δεν σκοτώνει τον έρωτα, τα παιδιά τον μηδενίζουν (κάπως…). Όσο έχεις μικρά παιδιά είναι πολύ δύσκολο να ισορροπήσεις την σχέση σου. Οι υποχρεώσεις αυξάνονται και πάντα μα πάντα εκείνα τα μικροσκοπικά πλασματάκια έχουν προτεραιότητα σε όλα. Στο πότε θα φάνε, θα παίξουν, θα κάνουν μπάνιο. Έτσι και εσένα πια οι σχέσεις σου με το άλλο σου «μισό» περιορίζονται στο φέρε την πετσέτα, τάισε το μικρό, δώσε μου μια πάνα, πήγαινε σουπερμάρκετ, άσε με να κοιμηθώ. Και κάπως έτσι ο άλλος βρίσκει γκόμενα, εσύ κλείνεσαι στον εαυτό σου και η απόσταση μεγαλώνει…

Και μετά; Μετά είναι εκείνο το κρίσιμο σημείο που εσύ οφείλεις να ξυπνήσεις και να αναρωτηθείς τι θέλεις στη ζωή σου. Να χάσεις τα καλύτερα σου χρόνια μεγαλώνοντας τα παιδιά σου ή να ζήσεις τα καλύτερα σου χρόνια μαζί τους; Είναι πολύ λεπτή η γραμμή αλλά είσαι γυναίκα και όλα τα μπορείς ( ε καλά, όλα τα προσπαθείς τουλάχιστον).
Μίλα.
Εκτονώσου.
Αφιέρωσε χρόνο στον εαυτό σου.
Ξανά μίλα.
Φώναξε.
Γέλα δυνατά.
Κράτα σφικτά τα μωράκια σου και ρούφηξε οξυγόνο.

Κοίτα τον άντρα σου, τον σύντροφό σου και ταξίδεψε πίσω στο χρόνο… είχατε και καλές αναμνήσεις έτσι; Κρατήσου από αυτές και ετοιμάσου για τις επόμενες… αν πάλι δεν βρίσκεις τίποτα όμορφο τότε κάτι πάει πολύ λάθος. 

Όταν η μαμά είναι ευτυχισμένη τότε όλοι στο σπίτι είναι ευτυχισμένοι. Πόσο δύσκολο είναι ένας άντρας να το καταλάβει αυτό;

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...