Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

.....

Θέλω να πιστεύω οτι υπάρχει κάτι πέρα τούτου του κόσμου που ξέρουμε. Έχω ανάγκη να το πιστεύω, γιατί διαφορετικά δεν θα έχει νόημα ούτε ετούτη η ζωή...

Η ζωή είναι μικρή για αυτό να την απολαμβάνεις. Χιλιοειπωμένη πρόταση αλλά πόσοι την κάνουν πράξη; Τελικά πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις; Γελάς, κλαις, γλεντάς, παραπονιέσαι, αγαπάς, αγαπιέσαι, τρελαίνεσαι, ερωτεύεσαι, δουλεύεις, ταλαιπωρείσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι... όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά αλλά σίγουρα κάνεις στάση σε όλα τα παραπάνω. Το πως θα επιλέξεις να ζήσεις καλό θα ήταν να το επιλέξεις εσύ και μόνο εσύ και να μην γίνεσαι πιόνι των θέλω και των πρέπει των γύρω σου...

Σήμερα ο ουρανός είναι πιο φωτεινός, γιατί το άστρο ενός σπουδαίου ανθρώπου προστέθηκε ανάμεσα στα άλλα... Ενός ανθρώπου που ήξερε μόνο να αγαπάει, χωρίς διακρίσεις.... όσο σκληρά και να του φέρθηκε η ζωή αντιστάθηκε, πολέμησε και νίκησε όλες τις δυσκολίες μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας σωστά την οικογένειά του με το πιο βασικό συστατικό: την αγάπη... Έτσι μάθαμε και εμείς να αγαπάμε και να μένουμε ενωμένοι στα δύσκολα, σαν μια γροθιά...

Φεύγοντας μας άφησες κληρονομιά μόνο καλές αναμνήσεις, γεμάτες μυρωδιές, χρώματα και φωνές... Πολλές φωνές. Μέσα σε ένα μικρό σπιτάκι στριμωγμένοι απο παντού μεγάλοι και μικροί να παραπονιόμαστε για το που θα κάτσουμε να φάμε και μια γλυκιά φωνή: "'Ολοι οι καλοί χωράνε". Αυτά τα οικογενειακά δείπνα που μεγαλώνοντας και φτάνοντας ειδικά στην εφηβεία κατεβάζαμε τα μούτρα μας, γιατί προτιμούσαμε να είμαστε κάπου αλλού για καφέ, αυτά θα μου λειψουν πιο πολύ... Με σένα να φωνάζεις να πάμε να φιλήσουμε τον παππού ή να μην κάνουμε φασαρία να τον ξυπνήσουμε...

Καλό ταξίδι γιαγιούλα μου καλή, ελπίζω να ξεκουραστείς και όσο ταλαιπωρήθηκες εδώ κάτω τόση γαλήνη να βρεις εκεί που είσαι...

σε αγαπάμε όλοι μας...





Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Το "Πειρατικό"...

Τι πιο ωραίο απο το να βρίσκεις ανθρώπους που να σε δέχονται με μια μεγάλη αγκαλιά και ένα ζεστό κι αληθινό χαμόγελο... Χωρίς δήθεν, χωρίς καθωπρεπισμούς... Απλά κι αληθινά...

Νιώθω χαρούμενη, γιατί μέσα απο ένα εργαλείο που βρίζουν πολλοί κατάφερα να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους. Τελικά κι αυτό το μαραφέτι, το ιντερνετ ή αν προτιμάς το φέις μπορεί να σε πάει μπροστά ή πίσω... Αναλόγως πως θα του φερθείς...

Εμένα με ανέβασε " ψηλά" δίπλα σε αξιολάτρευτα πλάσματα, που δεν ξέρω αν θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω διαφορετικά. Με κάποιους έγινα φίλη, με άλλους συνεργάτες και με άλλους τολμώ να πω οικογένεια. Είναι απίστευτο να τους συναντάς και να νιώθεις τόσο οικεία μαζί τους, λες και γνωρίζεστε χρόνια...

Προς όλους εσάς λοιπόν που με αγκαλιάσετε ένα τεράστιο ευχαριστώ και μια ακόμα πιο τεράστια αγκαλιά που σας χωράει όλους έναν προς έναν...

Νιώθω ευλογημένη που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Θα είμαι δίπλα σας για όλα όσα θα ρθουν!

Την αγάπη μου...

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Σκόρπιες σκέψεις

Κανε ενα βήμα να κανω εγω το επόμενο... Αυτο δεν λέει ενα αγαπημένο τραγούδι; πόσο σημαντικό ειναι να έχουμε αυτόν τον έναν άνθρωπο πάνω στον οποίο μπορούμε να βασιστουμε όταν έχουμε τις μαύρες μας, όταν θελουμε να μοιραστούμε την χαρά μας... Αυτο τελικά πηγάζει απο τις δικές μας προσωπικές ανασφάλειες; απο που κι ως που όταν μοιραζεσαι λέει τον πόνο σου δεν είναι επώδυνος;πως γίνετε όταν χαιρετε κάποιος με την χαρα σου τότε αυτομάτως αυτή να διπλασιαζετε;

πολλές οι απορίες σήμερα και ανάθεμα αν μπορώ να τις λύσω κιόλας....η έστω να τις ξετυλιξω και να δω αν καταλήγουν καπου. Νιώθω απλά την ανάγκη να τις μοιραστώ... Ναι γιατί βλέπεις εγω ακόμα να βρω τον δικό μου αγαπημένο άνθρωπο για να μοιραζομαι τα πάντα όλα. γουστάρω να τα περνώ ολα με μενα! Μαζοχισμος λέγεται μην το ψάχνεις. Φοβάμαι βλέπεις πως αν μοιραστώ το πόνο μου θα πολλαπλασιαστεί εφόσον θα έχω διάφορους εθελοντές/ παρηγορητες και δεν θα με αφήνουν να το ξεχάσω... Απο την άλλη αν μοιραστώ τη χαρα μου φοβάμαι πως έτσι θα μου την κλέψουν οι άλλοι...Και δεν θέλω την θελω όλη δική μου...μόνο δική μου...

Να πλαθεις ενα κόσμο ψεύτικο και να ζεις μέσα σε αυτόν μόνος σου...τι νόημα έχει; η τελικά το νόημα εκει μεσα καπου ειναι κρυμμένο; πόσα χρόνια να το ψάχνω ακόμα; ερωτήσεις που χω και εγω βραδιατικα...

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...