Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η μοναξιά του τίποτα

Έρχονται κάποιες στιγμές που δεν σε χωράει ο κόσμος όλος...ολα μοιάζουν μικρά και εσύ είσαι τόσο μεγάλος που δεν χωράς πουθενά... άλλωτε πάλι εσύ είσαι ο μικρός και όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν με τέρατα που να κρυφτείς... Πουθενά...

Φοβάσαι... φοβάσαι πως αν μιλήσεις και πεις όσα νιώθεις κανένας δεν θα καταλάβει και θα μείνεις μόνος. Φοβάσαι, γιατί σου μαθαν πως σωστό είναι μόνο οτι οι άλλοι εγκρίνουν. Φοβάσαι πως αν εκφραστείς αυτοί οι ´αλλοι θα τρομάξουν. Γι αυτό κρύβεσαι. Μαζεύεσαι στο καβούκι σου και παρακολουθείς τη ζωή να περνά απο μπροστά σου. Θεατής στην ίδια τη ζωή σου. Δεν χειροκροτείς, δεν μιλάς, μόνο παρακολουθείς.

Κάπως ετσι περνούν τα χρόνια,ενα, δύο, τρία, δέκα. Ξυπνάς ενα πρωί και μένεις να κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη. Οι πρώτες ρυτίδες έκαναν την εμφάνισή τους... Τις κοιτάς και ψάχνεις κάτι να τους πεις... Τίποτα...

Σήμερα θέλεις να το σκάσεις απο τη δουλειά, να πας για καφέ, να δεις φίλους, να μιλήσεις με την θάλασσα. Σήμερα θέλεις να περάσεις απο το παρακολουθώ στο πράττω... Σήμερα αποφασίζεις να ζήσεις... Κι όλα αυτά, γιατί έμαθες οτι σου απομένει λίγος χρόνος ακόμα... Ναι, γιατί αν ήξερες οτι έχεις χρόνια ακόμα μπροστά σου ίσως να έμενες για πάντα ένας απλός θεατής...

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...