Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ- Ενας υπέροχος άνθρωπος

Οταν ενας άνθρωπος ειναι άξιος προχωρα, ελίσσεται, εξελίσσεται, μαθαίνει, αγαπά και αγαπιέται. Πολύ.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ειναι και η Αννούλα. Δυναμική, με πυγμή, θέληση και γεμάτη αγάπη. Προς το τι κανει και προς όλους τους ανθρωπους. Ζωντανή, με μια ποιότητα ψυχής που σπανίζει στις μερες, μην σας πω εχει αφανιστεί. 
Δηλώνω περήφανη! Περήφανη για την αλήθεια της, περήφανη για το ειναι της. Αυτο το ατοφιο, αυθεντικό και ουσιαστικό ειναι της. Που διακρίνεται απο μια παιδικη αφέλεια, μια γλυκιά αθωότητα!
Πως μπορεις να μην αγαπάς εναν τέτοιον άνθρωπο; 
Πως μπορεις να μην τον θαύμαζεις;
Πως να μην συγκινείσαι οταν τον βλέπεις οτι αγαπιέται τοσο πολυ;
Αξίζει.
Αξίζει σαν άνθρωπος.
Αξίζει σαν λογοτέχνης.


Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Η συγνώμη ποτέ δεν έβλαψε κανέναν



Σε μια τυχαία αναζήτηση στο διαδίχτυο της προάλλες έπεσα πάνω σε κάποιο παλιότερο μου άρθρο που αναδημοσιεύτηκε σε κάποιο σάιτ χωρίς να αναφέρεται πουθενά το όνομα μου. Ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και μια λάβα θυμού έλουσε το μέσα και το έξω μου! 

Όταν γράφει ένας άνθρωπος παραθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του. Καταθέτεις την ψυχή σου στο χαρτί, επιτρέπεις στους άλλους να βιώσουν μαζί σου τα όποια συναισθήματα σου. Ειδικά αν αυτό που γράφεις αφορά πραγματικές στιγμές της ζωής σου, της δικής σου προσωπικής ζωής και όχι της δικής σου πλασματικής ζωής. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γράφουν το κάνουν, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και όχι για να κερδίσουν αναγνωρισιμότητα. Αν στην πορεία δε, αποκτήσουν και αναγνωρισιμότητα μπράβο τους! Ποια είμαι εγώ και εσύ για να τους κρίνω γι αυτό;

Με γνώμονα όλα αυτά δεν μπορείς εσύ κυρία μου να αναδημοσιεύεις ένα άρθρο, στην στήλη της ψυχολογίας κιόλας χωρίς να αναφέρεις ποιος το έγραψε, να παίρνει τα περισσότερα like και κοινοποιήσεις από οποιοδήποτε άλλο άρθρο έχεις στην στήλη σου (τι να κάνουμε μιλάμε στην γλώσσα των social διχτύων πια)  και μετά με ύφος να ενημερώνεις κιόλας ότι έτσι γίνεται στο διαδίχτυο! Που πας κυρά μου με αυτή την συμπεριφορά;;;; Δείξε λίγο σεβασμό στον συνομιλητή σου, δέξου ότι ίσως και να έκανες λάθος, ζήτα μια συγνώμη και πες θα το διορθώσω! Αλλά όχι, σε μια χώρα που οι περισσότεροι μεγάλωσαν και έμαθαν ότι επιβιώνει καλύτερα όποιος φωνάξει παραπάνω αυτό κάνεις και εσύ. Μιλάς πριν καν ολοκληρώσει την πρόταση του ο συνομιλητής σου, κράζεις κούφια λόγια, στανταράκια, τα γνωστά ποιηματάκια στις εκάστοτε περιστάσεις. 



«Όχι κυρία μου, έβαλα πηγή» σημειώστε ένα γενικό λίνκ που παραπέμπει στο σάιτ από όπου το πήρε και εξακολουθεί να μην φαίνεται ο αρθρογράφος.

«Τι να σας κάνω; Έτσι λειτουργεί το διαδίχτυο» μετάφραση σας έχω γραμμένη. Ο σεβασμός που λέγαμε.

«Και τι θέλετε να κάνω; Δεν έγραφε κάποια ιδιότητα δίπλα από το όνομα σας» ναι αυτός είναι ο ΚΥΡΙΟΣ λόγος για να παραμένεις άφαντη.

«Εμείς συνεργαζόμαστε με ψυχολόγους και παιδιάτρους» μετάφραση εσύ ποια ιατρική σχολή τελείωσες μωρή που θα βγεις και να μιλήσεις; Άντε κάτσε στα αυγά σου!

«Το πρόβλημα σας δηλαδή είναι η αναγνωρισιμότητα;» Το πρόβλημα μου μωρή είναι η έλλειψη σεβασμού προς το άτομο μου, και προς όλους όσους γράφουν και τους κλέβετε κείμενα! Αλλά για να το καταλάβεις αυτό θα πρέπει να ξέρεις τι εστί σεβασμός πρώτα. 

«Και είναι λόγος αυτός να κινηθείτε νομικά;» τώρα που μιλήσαμε βρήκα άλλους 15 λόγους να κινηθώ νομικά αλλά νομίζω η υπεροψία και η αγένεια δεν θεωρούνται ποινικό αδίκημα (κρίμα!).
Στο τέλος καταλήγουμε ότι οκ θα κατεβάσει το κείμενο για να λήξει εδώ όλο αυτό!

Μπαίνω τώρα μέσα για να βεβαιωθώ ότι κατέβηκε και βλέπω ότι παραμένει εκεί με την διαφορά ότι τώρα αναφέρεται το όνομα μου και μου έχει χώσει και μια ιδιότητα, να φαίνομαι και εγώ σπουδαία και τρανή. Σιγά μην το κατέβαζες, ίσως και να ναι το καλύτερο άρθρο που έχεις στο σαιτ! Και ναι το λέω με υπερηφάνεια αυτό και χωρίς ντροπή! Ας ντραπούν και μια φορά αυτοί που πρέπει!

Σε μια χώρα όπου ότι δηλώσεις είσαι ντρέπομαι για λογαριασμό όλων αυτών των ανθρώπων. Άλλο ο ηλίθιος και άλλο ο αγενής. Προσωπικά σιχαίνομαι τους δεύτερους…

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Η βαρύτητα του Σ Α Γ Α Π Ω

Σε αγαπώ... πόση δύναμη μπορεί να κρύβουν δυο τόσο δα λεξούλες;
Πόση ένταση!
Πόση τόλμη!
Πόσον αυθορμητισμό!
Πόσην αλήθεια!

"Εσύ αγαπάς όλο τον κόσμο" άκουσα μια φορά! Κι όμως... δεν είναι αλήθεια. Μακάρι να μπορούσα να αγαπήσω όλο τον κόσμο. Τότε θα ήμουν άξια θαυμασμού!

 Νιώθω όμως ευλογημένη, γιατί οι άνθρωποι που πια με περιτριγυρίζουν, άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι είναι άνθρωποι που όντως αγαπώ! Κι αν αυτό δεν είναι ευλογία τότε τι είναι!

Η αλήθεια είναι ότι τώρα πια το ξεστομίζω με μεγαλύτερη ευκολία, γιατί επιτρέπω στον εαυτό μου και να το νιώσει, και να το ζήσει και να το απολαύσει! Αγαπώ κάθε άνθρωπο που δημιουργεί από το τίποτα πολλά, αγαπώ κάθε οντότητα που είναι διάφανη, καθαρή, αγαπώ εσένα που μου δίνεις χαρά, αγαπώ τον άλλον που μου καταθέτει την αλήθεια του χωρίς πολλά πολλά, αγαπώ και τον παράλλο που τολμά να είναι διαφορετικός. Αγαπώ ανθρώπους που τοποθετούν μια λέξη δίπλα στην άλλη και ξεδιπλώνουν μπροστά μας κόσμους ολάκερους.  Αγαπώ τον καθένα που επιλέγω να έχω στην καθημερινότητα μου! Αγαπώ ακόμα κι αυτούς που ήρθαν, με αγάπησαν όσο τους αγαπούσα και μετά έφυγαν.

Το δικό μου σ’αγαπώ είναι για πάντα. Γι αυτό αν το άκουσες μια φορά να το κουβαλάς, όπως θα σε κουβαλάω και εγώ μες την καρδιά μου πάντοτε. Δεν είναι υπερβολή είναι αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια ομορφαίνει το μέσα μου, ομορφαίνει τη ζωή μου.

Ας αγαπηθούμε λοιπόν… και είναι τζάμπα και κάνει καλό!


Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Άνοιξη σε καρτερώ....

Το τελευταίο διάστημα ήταν κάπως... λίγο αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, λίγο αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, πολύ ο χειμώνας που δεν λέει να φύγει φέτος … ε δεν θέλει και πολύ για να μην είμαστε και στα καλύτερα μας. 
Παντού διαβάζεις άσχημες ειδήσεις, ανθρώπινες ζωές χάνονται στην στιγμή ανούσια και ανόητα. Βομβαρδισμοί για την επικείμενη πτώχευση που έρχεται καταπάνω μας (πάλι!), άνθρωποι αυτοκτονούν, άλλοι χαροπαλεύουν, άλλοι αποξενώνονται, άλλοι σκορπούν μιζέρια, άλλοι σε εκμεταλλεύονται, άλλοι σε λογοκρίνουν… αρνητική ενέργεια, σε περικυκλώνει… ΣΤΟΠ!
Μου την δίνει η μιζέρια, μου την δίνει η κλάψα, μου την δίνουν οι ειδήσεις στην τηλεόραση και άρχισε να μου την δίνει και η διαδικτυακή ενημέρωση πια! Όχι δεν είμαι φυγόπονη. Ποτέ δεν υπήρξα. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που ξέρουν να γελούν, να φωνάζουν, να αγαπούν. Από αυτούς που δεν φοβούνται την ζωή μήτε και την μιζέρια. Από αυτούς που όταν χαμογελούν, το κάνουν από την καρδιά τους.
Ξέρω δεν είναι όλα ροζ αλλά δεν είναι και μαύρα! Ξέρω ότι διανύουμε μέρες δύσκολες, αβέβαιες και δυσνόητες. Μα αν προσφέρω ακόμα ένα λιθαράκι στον πύργο της μαυρίλας φοβάμαι πως θα καταρρεύσει! Και δεν γουστάρω να γίνει αυτό. Θέλω να χτίσω τον δικό μου πύργο, κι ας μην έχω τα λεφτά. Θα πάρω βότσαλα από την θάλασσα, χαλίκια από το δρόμο. Θα κόψω αγριολούλουδα, και χόρτα δεν με νοιάζει. Θα τον γεμίσω με χαρά, απέραντη αγάπη και άλλη τόση συμπόνια όχι οίκτο! Ξέρω δεν είμαι μόνη μου… και εσύ θα βοηθήσεις. Γιατί η ζωή είναι για μας, για μας και τα παιδιά μας.
Η ζωή που μας χαρίστηκε έχει πολλά να μας μάθει. Δεν ήρθαμε σε τούτην την γη για να πονάμε μόνο. Ήρθαμε για να ζήσουμε, να μάθουμε να αγαπάμε. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό; Η μιζέρια και η αγάπη τζάμπα είναι. Το θέμα είναι ποια θα είναι η δική σου και η δική μου η επιλογή. Όχι δεν ζω στον κόσμο μου. Ζω και μέσα στον δικό σου. Αλήθεια σου λέω. Εσύ αρνείσαι απλά να δεις και τον δικό μου. Δεν με πειράζει. Ούτε με ενοχλεί. Καθένας ας κάνει ότι θέλει. Με σεβασμό στον δίπλα του.
Από αύριο ότι καιρό και να κάνει για μένα μπαίνει η Άνοιξη. Με κούρασε ο χειμώνας. Τον δέχτηκα, τον έζησα μα δεν τον θέλω πια. Θέλω χρωματιστά λουλούδια, πουλάκια στην αυλή μου – οκ έστω στις κολώνες της ΔΕΗ.
Και που σαι άμα πτωχεύσουμε ένα θα μείνει ίδιο: πάλι ο ήλιος θα βγαίνει το πρωί, πάλι και θα νυχτώνει. Πάλι γυναίκες θα γεννούν, παιδάκια θα φωνάζουν. Κι αυτό μου φτάνει…
Καληνύχτα χειμώνα.
Καλημέρα Άνοιξη.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Καλό ταξίδι Βαγγέλη... και συγνώμη...




Θυμός.
Θλίψη.
Απογοήτευση.
Για κάθε φορά που προσπέρασα έναν άνθρωπο χωρίς να τον κοιτάξω.
Για κάθε φορά που έκανα τα τυφλά μάτια μπροστά σε μια αδικία.
Για κάθε φορά που προτίμησα να αποφύγω καταστάσεις τρίτων, μην μπλέξω εγώ στο τέλος.

Είμαι θυμωμένη με μένα. Νιώθω θλίψη προς το άτομο μου και απογοήτευση για όλα τα «δεν είναι δουλειά» σου που είπα για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου.

Τι κι αν έμπλεξες κάθε φορά που πήγες να υπερασπιστείς κάποιον; Καλύτερα να τις φας, καλύτερα να σε βρίσουν, καλύτερα να σε παρεξηγήσουν αν είναι να «σώσεις» μιαν ψυχή.

Κοιτάω τα παιδιά μου και σκέφτομαι πως πρέπει να τα αναθρέψω τούτα τα πλασματάκια για να αντέξουν και να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που όσο πάει και μουχλιάζει. Σε έναν κόσμο που τα πολλά υλικά αγαθά ήρθαν για να κατακλύσουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα απομονώνοντας έτσι τα συναισθήματα μας. Σε έναν κόσμο που επιμένει πως έχει προχωρήσει και έχει αποδεχτεί καταστάσεις, μα την ίδια στιγμή αποφασίζει να σκοτώσει ένα παιδί με πιθανότητα να έχει σύνδρομο down, γιατί δεν θα είναι «φυσιολογικό». Δεν θα ταιριάζει λέμε με τους άλλους ανθρώπους. Τίποτα δεν έχουμε αποδεχτεί. Για ένα πράγμα είμαστε ικανοί. Να βάζουμε στο περιθώριο κάθε «διαφορετικόν» άνθρωπο και να τον χτυπάμε αλύπητα υπενθυμίζοντας του με κάθε ευκαιρία ότι δεν ανήκει στο σύνολο, δεν του αξίζει η ζωή που του δόθηκε. Γιατί απλά δεν είναι «φυσιολογικός» σαν κι εμάς, ενώ εμείς είμαστε φυσιολογικοί… τρομάρα μου... 

Εμείς που προκειμένου να αποκτήσουμε δόξα και λεφτά πατάμε επι πτωμάτων. Εμείς που μόνη μας ευτυχία μοιάζει να είναι η δυστυχία του άλλου. Εμείς που επιμένουμε να πιστεύουμε ακόμα και σήμερα  ότι τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα!

Ντρέπομαι για κάθε σκέψη που κάνω και αφορά τον Βαγγέλη. Για την λύπη στο πρόσωπο του. Για τον πόνο στη ψυχούλα του. Για τα πρέπει που έπρεπε να ανέχτηκε, προκειμένου να ανήκει κι αυτός στην αγέλη των «φυσιολογικών» νέων. Για τα «όσα υπομονή θα περάσει» επέβαλε στον εαυτό του φοβούμενος το τι θα πει ο κόσμος…

Τα παιδιά μου θέλουν αγάπη. Κι αν η αγάπη δεν τρώγεται, με αυτή μπορούν να ζήσουν. Το ξέρω. Γιατί το φαγητό θα βρούνε τον τρόπο και να το βρουν και να το απαιτήσουν και να το κερδίσουν. Την αγάπη όμως, αν δεν τους την προσφέρω εγώ απλόχερα τότε πως θα εισχωρήσει μέσα τους, πως θα γίνει ένα με το είναι τους και πως θα μάθουν να ζουν συνυπάρχοντας μαζί της; Πως θα νιώθουν δυνατά και σίγουρα για τον εαυτό τους αν δεν τους δείξω πόσο πολύ τα αγαπώ; Αν δεν τους δείξω πόσο πολύ αγαπώ εμένα; Τον πατέρα τους; Τον κόσμο όλο; Θέλω να έχουν δεδομένη την αγάπη στη ζωή τους. Να ξέρουν ότι ρέει μέσα τους… και ότι αυτή είναι η δύναμή τους. Με αυτήν μπορούν να πετύχουν πολλά. Κρατώντας την για τον εαυτό τους και μοιράζοντας την απλόχερα και στους γύρω τους… γιατί μπροστά προχωράς μόνο με αγάπη. Γιατί όλα γύρω μας κινούνται με γνώμονα την αγάπη. 

Ακόμα και εσύ που είσαι πικρόχολος, το παίζεις νταής, εκμεταλλεύεσαι τα πάντα όλα, αρέσκεσαι στο να ζεις εις βάρος των άλλων, δίνεις ουσία στην ζωή σου μέσα από την δυστυχία των άλλων ακόμα και εσύ φίλε μου κινείσαι με γνώμονα την αγάπη. Σου λείπει…
Γι αυτό και εγώ θέλω αυτό να μη λείψει ποτέ από τα παιδιά μου, ποτέ από τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπώ. Και αν το κάνει αυτό ο καθένας μας τότε όλα θα αλλάξουν…
Γιατί επιμένω ακόμα και τώρα να ελπίζω ότι για τον καθένα εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που τον αγαπά…

Καλό ταξίδι Βαγγέλη… το ξέρω ότι δεν σου λέει τίποτα… μα νιώθω την ανάγκη να στο πω… Συγνώμη…

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...