Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Ομιλία Μαρίας Στυλιανού για το βιβλίο ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

...Ελπίδα...


Το σε αγαπώ το λες σε κάποιον που αγαπάς. Αλλιώς αγαπάς τα αδέλφια σου, αλλιώς τους γονείς, αλλιώς τους φίλους, αλλιώς τον σύντροφό σου και αλλιώς το σκύλο σου. Εσύ σε πια κατηγορία ανήκεις;

Χρησιμοποιώντας την μέθοδο της απόρριψης μένει μόνο μια κατηγορία: Φίλοι. Αυτό είσαι για μένα; Ένας φίλος; Μαζί σου κάνω πράγματα που δεν κάνω με τους υπόλοιπους φίλους μου.

Σε αγαπώ;
  Ναι.

       Σε έχω ανάγκη.
            Είσαι σημαντικός.
                 Θέλω να είσαι ευτυχισμένος.
                       Χαίρομαι όταν χαίρεσαι και εσύ.
                             Χτυπάει στις φλέβες μου ο παλμός της καρδιάς σου.
                                 Η αγκαλιά σου μοιάζει η μόνη αλήθεια σε ένα ψεύτικο κόσμο.

Αυτό είναι η φιλία; Απάντησέ μου. Τα ‘χω χάσει. Ότι δεν περιλαμβάνει σεξ υπάγεται στην κατηγορία της φιλίας; 

Απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί σου... Κοντά σου νιώθω ζωντανή... Παγώνει ο χρόνος... Είμαστε μόνο εγώ και εσύ... Και όλα τα άλλα μοιάζουν τόσο μικρά...

Αστεία.
Μονόλογοι.
Διάλογοι.
Αναμνήσεις.
Εμπειρίες.

Με αγαπάς;
Ναι.

Και λοιπόν;

«Όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να είναι ευτυχισμένος έστω και μακριά σου» μαλακίες. Μαζί σου μόνο θες να είναι!

...Αντιγόνη...


Άντρες... Φεύγουν επειδή «πρέπει», επειδή βαρέθηκαν, επειδή ξενέρωσαν, επειδή δεν έχουν άλλες επιλογές, επειδή τους διώχνεις. Σημασία έχει ότι  φ ε ύ γ ο υ ν και εμείς μένουμε μόνες, συλλογιζόταν η Αντιγόνη. Με τις αναμνήσεις να γυρνάνε γύρω γύρω στο κεφάλι μας και όσο και να προσπαθείς να ξεχαστείς αυτές εκεί, επιμένουν και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να κυλήσουν σα δηλητήριο στις φλέβες της ψυχής σου! Δολοφόνες αναμνήσεις! Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι ξεδιπλώνονται μια μια με έναν ύπουλο τρόπο. Και είναι όλες διαλεγμένες, μα βέβαια, και τόσο όμορφες. Ο Νίκος, ο Άλφα και ο Βήτα σε αγαπούσε τόσο πολύ, και ήτανε τόσο μα τόσο γλυκός μαζί σου. Τα χατίρια σου πραγματοποιούνται πριν προλάβεις να τα ξεστομίσεις καλά καλά..

...Ισμήνη...


«... Η κατάθλιψη είναι επιλογή. Αν επιλέξεις να είσαι καλά θα είσαι καλά. Αλλά όχι αυτή είναι η δύσκολη επιλογή. Εσύ προτιμάς να κλείνεσαι στο καβούκι σου σαν μικρή χελώνα που φοβάται να αντικρίσει το φως του ήλιου. Έλα όμως που ακόμα και οι χελωνίτσες κάποια στιγμή το παίρνουν απόφαση και βγάζουν έξω το κεφάλι. Βλέπουν τον ήλιο, τη θάλασσα, τα δέντρα και συνειδητοποιούν πόσα πράγματα υπάρχουν πέρα από το σκοτεινό τους καβούκι. Τότε συναντούν και τις άλλες χελώνες και προχωρούν μαζί. Εσύ όχι… ‘Oλο βρίσκεις δικαιολογίες και δεν το κουνάς από δω. Δεν σε νοιάζει αν έξω ξημερώνει, αν βρέχει, αν έχει λαϊκή, αν έπιασε κάπου φωτιά, αν έχασες άλλο ένα ηλιοβασίλεμα. Τόσο σου άρεσαν τα ηλιοβασιλέματα. Θυμάσαι; Που να θυμάσαι... Αν μπορούσες μόνο να θυμηθείς, τώρα δεν θα ήσουν εδώ»

Τον τελευταίο χρόνο η συζήτηση της Ισμήνης με τον εαυτό της ήταν και ο μόνος διάλογος που έκανε μέσα σε αυτό το σπίτι! Είχε απομονωθεί. Απομακρύνθηκε απο φίλους και συγγενείς. Ναι, δεν ήταν καλά και δεν μπορούσε να το κρύψει. Έτσι επέλεξε την απομόνωση απο τον οίκτο των γύρω της. Μόνη της έξοδος μια φορά την βδομάδα το ραντεβού στον ψυχολόγο κι αυτό, γιατί το υποσχέθηκε στην μαμά της και δεν μπορούσε να κάνει και κοπάνα. Βλέπεις η Ελπίδα, η ψυχολόγος, ήταν κόρη μιας φίλης της μαμάς και δεν είχε επιλογή.  Εντάξει, δεν πήγαινε και με το ζόρι. Η αλήθεια είναι οτι την συμπάθησε πολύ, γι αυτό παραμένει πιστή σε αυτήν δυο μήνες τώρα. Τους προηγούμενους πέντε ψυχολόγους που άλλαξε τους έδινε μόνο μια ευκαιρία. Ένα ραντεβού, αν δεν της έκαναν δεν πήγαινε ποτέ στο δεύτερο. Η Ελπίδα, ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, πρέπει να είχαν πάνω κάτω την ίδια ηλικία και η ώρα που περνούσε εκεί ήταν όσο ευχάριστη γίνεται στην κατάσταση της.

Τώρα αν της έκανε καλό ή όχι άλλη ιστορία. Βαθιά μέσα της ήθελε να πιστεύει οτι την βοηθούσε. Αμ μη τι άλλο μιλούσε σε κάποιον πέρα απο τον εαυτό της. Είχε ακόμα δρόμο, η άρνησή της για οτιδήποτε καινούργιο δεν της πέρασε, έκανε όμως βήματα μπροστά δεν έκανε;

«... Μωρέ σε όσους ψυχολόγους και να πας δεν πρόκειται να γίνεις καλά. Το ακούς; Αφού δεν θέλεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Παραμυθιάζεις τους άλλους μπας και σ’ αφήσουν ήσυχη. Τάχα προσπαθείς. Σκατά προσπάθεια κάνεις. Όλη μέρα κλεισμένη εδώ μέσα. Κοίτα πως κατάντησες. Κοίτα...!»

Η Ισμήνη κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και τρόμαξε. Το είδωλό της, της χαμογέλασε με μια δόση ειρωνείας. Κάτι της θύμιζε αυτό το ύφος και αυτό το χαμόγελο. Αλλά όχι, όχι δεν ήταν η Ισμήνη, δεν μπορούσε να είναι η Ισμήνη. Αυτό το πλάσμα είχε ένα μακρόστενο πράμα για κεφάλι, δύο μεγάλες βούλες για μάτια και μια σχισμή που δήλωνε το στόμα. Οι δύο βούλες άρχισαν να αιμορραγούν. Ανατρίχιασε.

«Έλα πως κάνεις έτσι. Η μιζέρια δεν θέλει προσπάθεια, την έχεις. Εσύ επέλεξες την κατάντια σου. Μην κάνεις τώρα πως δεν θυμάσαι. Οι δυο μας είμαστε και εμένα δεν μπορείς να μου κρυφτείς...»
Μαζεύτηκε στο πάτωμα, δίπλα στο παλιό ινδικό μπαούλο. Ήταν οτι της είχε απομείνει από τον άντρα της ή καλύτερα από τον πρώην άντρα της. Αύριο έβγαινε το διαζύγιο. Ανήμερα των γενεθλίων της. Ωραίο δώρο. Τριάντα, χωρισμένη και άτεκνη. Πυροβολείστε την αμαρτωλή!

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Μια πρώτη γνωριμία...

Αν σας χαρακτηρίζει και εσάς η αναποφασιστικότητα, η συνεχής δημιουργία και το ψάξιμο για οτιδήποτε καινούριο, αν κατά βάθος είστε τελειομανής και ανήσυχο πνεύμα τότε μην το συζητάτε καν, θα γίνετε οι καλύτεροι φίλοι με την Μαρίνα Φραγκεσκίδου.

Στα 30 της χρόνια, σταθμός ζωής έχουν συνηθίσει να λένε κάποιοι, δεν την πήρε η κρίση ηλικίας, όχι! Την πήρε όμως η ατελείωτη διάθεση να γράψει το πρώτο της βιβλίο. Αυτό που κρατάτε τώρα στα χέρια σας. Αν είχε ξενύχτη; Είχε, όμως κέρδισε η όρεξη για αυτό το καινούριο παράθυρο που άνοιξε.

Αυτή μπορεί να είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα, αλλά με τη γραφή είχε "δεσμούς" από πολύ παλιά. Από τα μαθητικά της χρόνια, η Μαρίνα είχε αρχίσει να δίνει ζωή σε δικούς της στίχους. Άλλο ένα όνειρο που πραγματοποίησε αφού ένα από τα τραγούδια της μελοποιήθηκε και πήρε μορφή σε ένα cd single Κύπριου τραγουδιστή.

Μεγαλωμένη στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα και αποφάσισε να κάνει τρομερές αλλαγές στη ζωή της. Όμορφες αλλαγές που άλλοτε την ευχαριστούν και άλλοτε βέβαια την κάνουν να θέλει να βάλει τις φωνές! Το μόνο σταθερό που έχει κρατήσει είναι ο σύζυγος της, που μαζί του είναι από τα φοιτητικά τους χρόνια.

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πατρών, ενώ στην συνέχεια ολοκλήρωσε και τις επαγγελματικές της σπουδές σαν εγκεκριμένος λογιστής (ACA). Δούλεψε σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες σε Κύπρο και Ελλάδα. Η απόλυση που της ήρθε λόγω οικονομικής κρίσης και περικοπών, ήταν ένας ακόμα λόγος για να κάνει επιτέλους ένα όνειρο πραγματικότητα, δεν υπήρχε χρόνος βλέπετε να το αναβάλει άλλο μιας και η αντίστροφη μέτρηση για να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή της έχει αρχίσει.

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...