Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Αφήστε με να νιώσω περήφανη...

Κύπρος 2013… Απογοήτευση... Αγανάκτηση...Είναι τα πρώτα συναισθήματα ... Ένα νησί τόσο δα μικρό, προκαλεί χάος στην παγκόσμια οικονομία... Αρχές καταρρέουν, αξίες μηδενίζονται... Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή κάποιοι "φαταούλες" άρπαξαν ότι μπορούσαν εκμεταλλευόμενοι την καρέκλα του Προέδρου... Και δεν έφταναν αυτοί τάιζαν και τον περίγυρό τους… την αυλή τους…
Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή έλεγα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω πολιτικός, γιατί μου ήταν αδύνατο να συγκρατήσω όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας μας. Μου έμοιαζε βουνό...

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ένας πολιτικός πέρα από την ιστορία επιβάλλεται να γνωρίζει κι άλλα χίλια δυο πράγματα: να είναι γνώστης οικονομικών, να είναι ενήμερος περί κοινωνικών θεμάτων, να προωθεί την κουλτούρα και τον πολιτισμό της χώρας του, να είναι σε θέση να αφουγκράζεται ανησυχίες του λαού του και να τις ικανοποιεί, να προσφέρει λύσεις σε μεγάλα προβλήματα, να δίνει επιλογές σε τυχόν διλήμματα… Φτάνοντας στο σήμερα με λύπη συνειδητοποίησα οτι οι περισσότεροι πολιτικοί πρέπει μικροί να έκαναν κοπάνα τόσο στο μάθημα της ιστορίας όσο και στα μαθήματα ζωής μέχρι να φτάσουν εκεί που είναι! Δεν εξηγείται αλλιώς η τωρινή μας κατάσταση…

Καταλαβαίνω ότι έγιναν πολλά λάθη από διάφορους χρόνια τώρα… καταλαβαίνω ότι φτάσαμε σε ένα κρίσιμο σημείο και επιβάλλεται να παρθούν κάποιες αποφάσεις, ναι οδυνηρές. Δεν αδιαφορώ για το ποιος έφταιξε και οδηγηθήκαμε εδώ, ούτε προσπερνώ τα λόγια του αέρα που ακούσαμε από διάφορους άλλους. Μα πιστεύω δεν είναι της παρούσης. Το θέμα μας είναι άλλο!
Θέλω να νιώθω περήφανη που είμαι Κύπρια αλλά δεν με αφήνουν. Δεν με αφήνουν, όταν βλέπω εκείνους που εμείς επιλέξαμε σαν αντιπροσώπους μας να τσακώνονται μεταξύ τους και να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο… Δεν με αφήνουν, λόγω της πίκρας που νιώθω κάθε φορά που πετάμε το πρόβλημα σαν μπαλάκι σε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους και ασκείται μόνο κριτική απέναντί τους χωρίς να προτείνονται και λύσεις. Δεν με αφήνουν όταν φτάνουμε στο χείλος της οικονομικής μας καταστροφής και πετάνε οι βουλευτές ένα βροντερό όχι καταλογίζοντας ευθύνες και όχι εναλλακτικές. Δεν με αφήνουν όταν περνούν οι μέρες, οι τράπεζες εξακολουθούν να ναι κλειστές, ο κόσμος αγανακτισμένος και εκείνοι παλεύουν τώρα να βρουν μια λύση…

Γυρίζω πίσω στο παρελθόν που δεν έζησα… πίσω στο ’74 που όποιον και να ρωτούσα τι έγινε μου έλεγε μας πρόδωσαν. Μας πρόδωσε ο ένας, ο άλλος και ο παράλλος. Και εμείς τι κάναμε; Περιμέναμε.. περιμέναμε τους σωτήρες που δεν ήρθαν ποτέ. Το ίδιο κάνουμε και τώρα. Τι δεν έχουμε μάθει;

Παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο που σε όλα φωνάζει όχι. Όχι στο κούρεμα, όχι στο κλείσιμο της τάδε τράπεζας, όχι στις απολύσεις. Είναι σαν το κυπριακό: Θέλουμε πίσω όλη την Κύπρο! Μαζί σας συμφωνώ, αλλά ποιος θα πάρει τα όπλα για να πολεμήσει; Προσωπικά γνωρίζω μόνον έναν. Μήπως να κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε και εμείς λογικά; Χωρίς πατριωτισμούς και λαϊκισμούς; Κάθε λύση θα είναι οδυνηρή. Καμία δεν θα μας αρέσει. Επιβάλλεται όμως κάτι να γίνει, άμεσα κιόλας, για να μπορέσει να πάρει μπρος και πάλι το νησί. Είμαι σίγουρη ότι αν μας έλεγαν ότι αντιμετωπίζουμε το τάδε πρόβλημα κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης θα συνείσφερε ότι μπορεί προκειμένου να σώσει τον τόπο του. Κάποιοι πάλι με θεωρούν ρομαντική και επιμένουν ότι σε μια τέτοια κατάσταση όλοι θα σήκωναν τα λεφτά τους και θα τα πήγαιναν αλλού. Ποιος ξέρει; Αυτό ποτέ δεν έγινε, επειδή μας τρομοκράτησαν με το κούρεμα. Προσωπικά πιστεύω ότι μεταδόθηκε λάθος προς τον κόσμο όλο αυτό το σκηνικό με αποτέλεσμα τον φόβο και τον τρόμο. Ακούω γύρω μου ανθρώπους να τρέχουν στις υπεραγορές και να εφοδιάζονται τρόφιμα, γιατί φοβούνται ότι οι προμηθευτές θα σταματήσουν να προμηθεύουν τις υπεραγορές λόγω ρευστού. Παρατηρώ τον πανικό στα βλέμματα ανθρώπων που έκαναν οικονομία μια ζωή για ένα καλύτερο μέλλον και τώρα προβλέπεται να χάσουν μέρος αυτών, αν όχι όλα. Νιώθω ότι διανύουμε περίοδο πολέμου. Νιώθω…; Διανύουμε…;

Και όλο συσκέψεις, διαβουλεύσεις, συζητήσεις. Μα τώρα θα τα βρείτε όλα; Μπράβο μας για το όχι που τολμήσαμε να πούμε κύριοι αλλά δεν θα έπρεπε να είχαμε ΗΔΗ έτοιμο το σχέδιο Β; πόσο μας κορόιδεψαν πια; πόσο μας πρόδωσαν; Πόσο μας προδίδουν και πόσο θα μας προδώσουν ακόμα; Τόσοι άντρες είστε μαζεμένοι φερθείτε αντρίκια επιτέλους! Αναλάβετε τις ευθύνες σας και δώστε μας τις λύσεις που μας αξίζουν! Κι ας πονάνε… θα το αντέξουμε, φτάνει να ξέρουμε ότι γίνεται για το καλό των πολλών και όχι των λίγων!

Αφήστε με να νιώσω περήφανη για την καταγωγή μου… Αφήστε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτό που θα φτιάξουμε με περισσότερη τόλμη, αξιοπρέπεια και αξίες! Πόσο ουτοπικό μπορεί να μοιάζει όλο αυτό;

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Στη χώρα της διαφθοράς...

Σήμερα είχα μια συζήτηση με έναν άνθρωπο ο οποίος σκέφτεται να κάνει το επόμενο βήμα και να φτιάξει μια οικογένεια... Αλλά φοβάται... ναι φοβάται, γιατί προβληματίζεται για το μέλλον εκείνου του παιδιού. 

Να μεγαλώσει σε μια χώρα γεμάτη φαταούλες, αδίσταχτους χαραμοφάηδες... Σε μια χώρα που το παιδί θεωρείται τεκμήριο και φορολογείται. Σε έναν τόπο που η τόση ομορφιά του επισκιάζεται απο την βρωμιά των ανθρώπων. Εδώ που κανένας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη και για ότι γίνεται φταίνε πάντοτε οι άλλοι. Που για να ανέβεις ψηλά χρειάζεται να ποδοπατήσεις ένα σωρό άλλους, γιατί επικρατεί οτι δεν χωράνε όλοι όσοι αξίζουν αλλά μόνο όσοι αντέχουν!

Ποιο θα είναι το μέλλον ενός παιδιού αν μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όση αγάπη και να του δώσεις, οτι και να μπορεσεις  να του προσφέρεις τι θα κάνεις αν η παιδεία και η υγεία έχουν χάσει την μπάλα εδώ και χρόνια;

Πόσα πρέπει να έχεις στην άκρη για να μπορέσεις να πληρώσεις το πολυπόθητο φακελάκι αν τολμήσεις και αρρωστήσεις;

Πόσα να πληρώσεις για έναν απλό παιδικό σταθμό οταν όλοι οι δημόσιοι έφτασαν στο σημείο να διώχνουν κόσμο;

Με τι κουράγιο να προχωρήσεις αν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά...

"Εσύ πως νιώθεις;" με ρώτησε.

"Εγώ σκέφτομαι οτι κάποτε οι άνθρωποι πέρασαν πολέμους, χούντα και ενα σωρό δυσκολίες και το πάλεψαν, άντεξαν, προχώρησαν. Δεν θα τα καταφέρουμε εμείς τώρα;".

" Δεν είναι το ίδιο..." μου απάντησε " Τότε προσπαθούσαν όλοι... τώρα φοβάμαι οτι βολεύονται όλοι"

Δεν έχει άδικο... μέσα στη τόση μιζέρια και στο χάος διακρίνω κάποιες πιο καθαρές ματιές, κάποιους πραγματικούς - θέλω να πιστεύω - ανθρώπους. Δεν μπορεί να σκοτώσω την ελπίδα. Αν το κάνω πως να ζήσω; 

Φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να χάνει τα καλύτερα παιδιά της, ή μάλλον καλύτερα να τα διώχνει... "Εμ έτσι είναι" μου λέει κάποιος "δεν χωράμε όλοι εδώ. Κάποιοι πρέπει να  φύγουν για να μπορέσουν οι υπόλοιποι να ζήσουν".

Επιλέγω να μην απογοητευτώ απο αυτή την απάντηση. Επιλέγω να μην τα παρατήσω και να μην καταθέσω τα όπλα σε τούτη τη μιζέρια και σε τούτη την κατάσταση. Επιλέγω να χρωματίσω με λίγο ροζ την μαυρίλα. Επιλέγω ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ και σήμερα. Γιατί αύριο κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει. Αν κάνουμε όλοι το ίδιο, θα τα καταφέρουμε, δεν είναι; 


Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Σχέσεις και σχέσεις και σχέσεις...

Ναι είναι γεγονός και δεν μπορώ να το αρνηθώ... Με ενδιαφέρουν οι πάσις φύσεως σχέσεις... Φιλικές, ερωτικές, γυναικείες, αντρικές, γυναικοαντρικές... Με παιδιά, με γέρους, με νέους, με έφηβους.

Όπως επίσης και ο έρωτας που διακατέχει αυτές τις σχέσεις... Γιατί πιστεύω είναι παντού. Μεταξύ μάνας και παιδιού, ζευγαριου, φίλων... παντού! Απλά τείνει να παίρνει διάφορες μορφές...

Είναι άσχημο οτι και να γίνεται μεταξύ των ατόμων να φτάνουμε στο σημείο του εξευτελισμού. Ναι μωρέ ξέρεις σε εκείνο το σημείο που ο/η πρώην ήταν μαλάκας/χαζή, το παιδί παλαβό και η φίλη/ος διπλοπρόσωπη/ος. Με αυτό το τρόπο εξευτελιζόμαστε και εμείς οι ίδιοι στην τελική! Καλά αυτοί ήταν χάλια μαύρα και λοιπά επίθετα εμείς;; Πόσο τυφλοί πια;;;

Γι αυτό λέω κάθε σχέση έχει και κάτι να μας μάθει... κάποιες την ανιδιοτελή αγάπη, κάποιες άλλες την προδοσία, είναι και αυτές που έχουν να κάνουν με τούκου τούκου κι άλλα καρδιοχτύπια και είναι και αυτές που μας πετάνε στα πατώματα χωρίς οίκτο. Κάθεμια είναι ξεχωριστή, αποτελεί κομμάτι της ζωής μας και μας μαθαίνει κάτι διαφορετικό. Απο που να φυλαγόμαστε και απο που να αντλούμε δύναμη.

Κρατήστε στην καρδιά σας όλες σας τις σχέσεις πρωην και μη, και κλειδώστε στην ζωή σας μόνο αυτές που σας δίνουν χαρά και ηρεμία. Μην χαλιέστε και μην ταλαιπωριέστε. Η ζωή είναι μικρή όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται... ΕΙΝΑΙ.

Ρουφήξτε τα ωραία... αυτά που σας κάνουν εσάς και μόνο καλά, χαμογελάστε και βουρ μπροστά για τα επόμενα.

Το καλό είναι οτι καθένας μας έχει στη ζωή του αυτούς που του αξίζουν. Εμένα λέω οτι μου αξίζουν οι καλύτεροι κι αυτούς λέω να κρατήσω... Εσείς;


Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

E ναι λοιπόν...



Κάπου είχα διαβάσει ότι «Τα μεγάλα λόγια είναι για μεγάλους ανθρώπους» πλέον άρχισα να αναρωτιέμαι, λέγοντας «μεγάλοι» τι εννοεί ο ποιητής αυτούς που τα ξεστομίζουν ή αυτούς που τα εισπράττουν και τα πιστεύουν; Γιατί στο τέλος φαίνεται ότι πρέπει να χεις μεγάλα κότσια για να μπορείς να δεχτείς την απόρριψη όταν ο ίδιος άνθρωπος σε έχει στολίσει με του κόσμου τις υποσχέσεις και τα λόγια. Μπορεί να γίνει μεγάλη ανάλυση επι του θέματος. Αξίζει όμως;
Κάθε άνθρωπος που περνάει από την ζωή μας, έρχεται για να μας δώσει κάτι. Άλλος να μας δείξει την αγάπη, άλλος την υποκρισία, άλλος τον σεβασμό, άλλος την ψευτιά και άλλος τον έρωτα. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία και κανένας δεν είναι άχρηστος!

Στις απογοητεύσεις μας περιλαμβάνεται και το φτύσιμο από ανθρώπους που λατρέψαμε και η προδοσία από φίλους που επενδύσαμε. Όλα είναι μέρος της ζωής μας και όλα μας δίνουν κάποια μαθήματα. Τώρα αν μαθαίνουμε ή όχι είναι άλλο θέμα. Άλλοι γουστάρουμε την ανωμαλία και πέφτουμε ξανά και ξανά στα ίδια λάθη αρνούμενοι να δεχτούμε την πραγματικότητα και κάποιοι πιο «έξυπνοι» κρατούν το παρελθόν και το χρησιμοποιούν στο παρόν για ένα καλύτερο αύριο.

Μπορούμε να απογοητευτούμε.

Μπορούμε να πέσουμε έξω.

Μπορούμε να κάνουμε λάθη ξανά και ξανά.

Θα μπορούσαμε όμως να σταματήσουμε επίσης να τιμωρούμε τον εαυτό μας και απλά να προχωρήσουμε.

Για ότι γίνεται ίσως να φταίμε και εμείς ίσως πάλι και όχι. Έχει σημασία;
Το νόημα όλης της διαδρομής είναι να μην μετανιώνουμε. Τι κι αν προδόθηκες τι κι αν έπεσες έξω όσον αφορά ένα άτομο. Τότε αυτά ένιωθες και αυτά έκανες. Με το μυαλό που κουβαλάμε κάθε φορά και με τον τρόπο που χτυπάει η καρδιά μας μπορούμε να κάνουμε συνειδητά τις επιλογές μας.
Μην μετανιώνεις επειδή λες σ αγαπώ.
Μην μετανιώνεις για τις ώρες που μοιράστηκες, για τις αγκαλιές που μοίρασες, για τα χαμόγελα που έδωσες, για τα δάκρυα που έχυσες, για τα ψέματα που άκουσες…

Η ζωή είναι μικρή για τέτοιου είδους καταστάσεις. 


Στο τέλος ο καθένας εισπράττει ότι του αξίζει. Και σε σένα αξίζει μόνο το καλύτερο!!! Αυτό να θυμάσαι και πάντα να κάνεις ένα βήμα μπροστά με το κεφάλι ψηλά!

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...