Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Η κατάντια του πολιτισμού μας...

Όλοι οι ξένοι θαυμαζουν την Ελλάδα και την ιστορία της την στιγμή που εμείς οι ίδιοι την μηδενίζουμε. Δεν εξηγείται αλλίως αυτή η συμπεριφορά των πολιτικών. Των ίδιων πολιτικών που εμείς αναδείξαμε.

Η αλήθεια είναι οτι γενικώς αποφεύγω να παρακολουθώ ειδήσεις, γιατί κάθε φορά που μπορώ να καταλάβω κατι (ξέρεις την ώρα που λένε τους τίτλους ειδησεων, πριν αρχίσει ο διαγωνισμός ποιος απο αυτούς που βρισκονται στα παράθυρα θα φωνάξει πιο πολύ ) αγχώνομαι τόσο πολύ και τρέμω το μέλλον που έρχεται. Κάποιοι μου λένε να μην αγχώνομαι, γιατί θα πάρουμε κι αυτό το πακέτο και το άλλο κτλ. Και εγώ αναρωτιέμαι κάθε φορά, γιατί μας δίνουν το ένα πακέτο μετά το άλλο, γιατί τόση φασαρία εφόσον κόβουν κόβουν κόβουν και δεν καταλήγουμε ποτέ πουθενά!

Οταν δανείζεται κάποιος και έχει να πληρώσει το δάνειο συν τους τόκους ψαχνει πηγή εσόδων, αναζητά νεους τρόπους επενδύσεων, κίνητρα για να ξυπνήσει την αγορά, θέλει να κρατά σε εγρήγορση τις επιχειρήσεις...εδώ το μόνο που γίνεται είναι να βάζουν κι αλλους φόρους, να κόβουν μισθούς, επιδόματα, μειώνουν το αφορολόγητο...Τι δεν πιάνω ακριβώς; Με όλα αυτά σπρώχνουν τις αγορές, τον κόσμο να ανοιχτει ή μήπως σπρώχνουν τους άνεργους εξω απο τη χώρα και τις επιχειρήσεις ακόμα σε πιο μακρινά νησιά;

Κι άντε πάλι στη τηλεόραση δέκα παράθυρα ανοιχτά να μιλάνε όλοι μαζι... Νομίζω άρχισα να καταλαβαίνω το γιατί...ούτε αυτοί οι ίδιοι δεν ξέρουν τι να πουν...

Θες να βγεις να διαμαρτυτηθείς και φοβάσαι...τουλάχιστον εγώ φοβάμαι, φοβάμαι τα επεισόδια. Έιναι βλέπεις κάποιοι καλοθελητές που με φασαρίες, φωτιες και φωνες τα κανουν ολα καρφιά, γυαλιά και αντί έξω να βγαίνει το μήνυμα οτι ο κόσμος ξεσηκώθηκε και διαμαρτύρετε μιλάνε πάλι για τους αναρχικούς...

Όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάποιοι ταχα παραιτούνται... Με λύπη διαπιστώνω οτι οχι μόνο δεν υπαρχει κυβέρνηση και συνεννόηση αλλά ούτε κάποιος για να μπορείς να υπολογίσεις πάνω του...

Η χώρα που ανέδειξε τη δημοκρατία βουλιάζει σιγά σιγά μόνη της... Δε ρίχνω την ευθύνη σε τρίτους, γιατί πιστεύω αυτή είναι η εύκολη λύση...όλοι μας πρέπει να αναλογιστούμε το μερίδιο μας...Όλοι μας πρέπει να διαμαρτυρηθούμε με τον τρόπο μας...

Όλοι

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Εγώ για μένα με εμένα...

Τελικά μου είναι πολύ δύσκολο να μιλάω για μένα. Προτού γελάσετε εσείς που με γνωρίζετε προσωπικά διαβάστε με προσοχή σας παρακαλώ: Είπα να μιλάω ΓΙΑ ΜΕΝΑ όχι γενικώς να μιλάω, ξέρω οτι μιλάω πάρα πολύ!!!

Μια φίλη μου, μου έχει πει πως οταν με γνώρισε ήθελε να μου ρίξει κέρμα μπας και ξεκινούσα να μιλήσω. Στην πορεία νομίζω ψάχνει να βρει το κουμπί που γράφει OFF χαχαχα...

Δεν ξέρω γιατί και πως. Δεν είναι οτι ντρέπομαι, απλά δεν βρίσκω λόγο να το κάνω. Τώρα θα μου πείτε τι μας το λες; Εμ γράφω μπας και καταλάβω το γιατί. Έχω να παραδώσω κάτι και πρέπει να πω λίγα λόγια για μένα. Προτιμώ να με βλέπω μέσα απο τα μάτια των άλλων, πιστεύω έτσι με βλέπω πιο καθαρά. Διορθώνομαι απο οσα ακούω και δεν μου αρέσουν και προσπερνώ γρήγορα τα καλά σχόλια. Με τρομάζουν λίγο τα θετικά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν μου τα λέει καποιος επειδή τα εννοεί ή για να με κερδίσει.

Λέτε τελικά να έχω θέμα και με τους ανθρώπους; Μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη στις μέρες μας... Πολλοί οι προβληματισμοί για ένα βράδυ και έχω πολλά να κάνω.

Καληνύχτα λοιπόν και που θα πάει κάτι θα βρω...









Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Που ναι το χιούμορ οεο...

Δέχτηκα διάφορες κριτικές για το βιογραφικό μου, καλοπροαίρετες πάντα αλλά με προβλημάτισαν ως προς το τι εστι χιούμορ...

Δεν μηδενίζω κάτι αυτοσαρκάζωντας πάντα τον εαυτό μου και την μέχρι τώρα πορεία μου. Το οτι δούλευα τόσα χρόνια και ασκούσα ένα επάγγελμα που δεν μου άρεσε και το έκανα τόσο καλά δεν ξέρω αν με τιμά ή όχι. Πέρασα απο ολα τα είδη άγχους. Ναι, υπάρχουν διάφορα είδη όπως: το αγχος της επόμενης μέρας, το άγχος του δεν προλαβαίνω να τελειώσω εντός budget όσο και να το παλεύω, το άγχος χριστέ μου θα μου παραδώσουν τα στοιχεία εγκαίρως, το άγχος δεν μπορώ να συνεργαστώ με άτομα με κατεβασμένα μούτρα, το άγχος των διακοπών ( που πας ρε κοπελια δε βλεπεις τι γίνεται;), το άγχος του εγώ γιατί να μαι καλά, το άγχος του να έχω μια αγαπημένη ομάδα για να βγει η δουλειά...

 Και τι εγινε κι αν δεν παραδώσω σήμερα το report και το παραδώσω αύριο; Τι κι αν δεν μου δίνουν τα στοιχεία που θέλω και με καθυστερούν; Τι κι αν ξημερωβραδιάζομαι πάνω απο έναν υπολογιστή χαμένη στους αριθμούς; Τι κι αν η Χ και η Ψ δε με πάνε; 

Τόσα ψυχοσωματικά για το τίποτα. Για να με ευχαριστήσουν, να με στολίσουν απο πάνω μέχρι κάτω για να μου δώσουν τα παππούτσια στο χέρι ( μην ειμαι αχάριστη και μια πολύ καλή συστατική επιστολή)!τόσο απλά. Και να το ανακοινώνουν με χαμηλωμένα μάτια! Εμένα μου αρέσει να κοιτάω τον άλλο στα μάτια οταν του μιλάω. Και μετά να σου λένε το πήρες πολύ ψύχραιμα και συγχαρητήρια για τη στάση σου, ναι βλέπεις τους είπα δεν μπορώ να φύγω άμεσα ήθελα να ολοκληρώσω ένα project που δούλευα, δεν είναι του στυλ μου να κρεμάω ανθρώπους. Έστω κι αν αυτοί θα με έθαβαν με μεγάλη ευκολία. Και γι αυτό κατηγορήθηκα! Που είμαι αυθόρμητη και ειλικρινής!που τολμούσα να αναλάβω την ευθύνη των πράξεων μου και έλεγα φταίωοταν έφταιγα , μα οταν κάνεις μαλακία δεν κρύβεται!

Οκ αντιλαμβάνομαι οτι κάποιες φορές λίγη διπλωματία δεν βλάπτει, μα δε το χω ρε παιδί μου κι ας με λένε απότομη, κάλλιο απότομη και αυθεντική παρά οτι να ναι!  Γιατί όπως μου χε πει ενας πρώην συνάδελφος και νυν φίλος: "είναι τρομαχτικό όσον αφορά εσένα πως οτι βλέπεις παίρνεις!"

Αυτή είμαι λοιπόν κι ας το χει υπόψην του κάθε πιθανός εργοδότης μου. 

Αυτό που μου δίνει θάρρος να συνεχίσω είναι οτι αν ημουνα τόσο καλή σε κάτι που δεν μου άρεσε έχω πολλες πιθανότητες να είμαι ακομα καλύτερη σε κάτι που μου αρέσει!!

Χαμογελάστε λίγο και δείτε με χιούμορ οτι μας συμβαίνει, η ζωή είναι απο μόνη της δύσκολη μη τη ζορίζεται κι άλλο εσείς...

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...