Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Άνοιξη σε καρτερώ....

Το τελευταίο διάστημα ήταν κάπως... λίγο αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, λίγο αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, πολύ ο χειμώνας που δεν λέει να φύγει φέτος … ε δεν θέλει και πολύ για να μην είμαστε και στα καλύτερα μας. 
Παντού διαβάζεις άσχημες ειδήσεις, ανθρώπινες ζωές χάνονται στην στιγμή ανούσια και ανόητα. Βομβαρδισμοί για την επικείμενη πτώχευση που έρχεται καταπάνω μας (πάλι!), άνθρωποι αυτοκτονούν, άλλοι χαροπαλεύουν, άλλοι αποξενώνονται, άλλοι σκορπούν μιζέρια, άλλοι σε εκμεταλλεύονται, άλλοι σε λογοκρίνουν… αρνητική ενέργεια, σε περικυκλώνει… ΣΤΟΠ!
Μου την δίνει η μιζέρια, μου την δίνει η κλάψα, μου την δίνουν οι ειδήσεις στην τηλεόραση και άρχισε να μου την δίνει και η διαδικτυακή ενημέρωση πια! Όχι δεν είμαι φυγόπονη. Ποτέ δεν υπήρξα. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που ξέρουν να γελούν, να φωνάζουν, να αγαπούν. Από αυτούς που δεν φοβούνται την ζωή μήτε και την μιζέρια. Από αυτούς που όταν χαμογελούν, το κάνουν από την καρδιά τους.
Ξέρω δεν είναι όλα ροζ αλλά δεν είναι και μαύρα! Ξέρω ότι διανύουμε μέρες δύσκολες, αβέβαιες και δυσνόητες. Μα αν προσφέρω ακόμα ένα λιθαράκι στον πύργο της μαυρίλας φοβάμαι πως θα καταρρεύσει! Και δεν γουστάρω να γίνει αυτό. Θέλω να χτίσω τον δικό μου πύργο, κι ας μην έχω τα λεφτά. Θα πάρω βότσαλα από την θάλασσα, χαλίκια από το δρόμο. Θα κόψω αγριολούλουδα, και χόρτα δεν με νοιάζει. Θα τον γεμίσω με χαρά, απέραντη αγάπη και άλλη τόση συμπόνια όχι οίκτο! Ξέρω δεν είμαι μόνη μου… και εσύ θα βοηθήσεις. Γιατί η ζωή είναι για μας, για μας και τα παιδιά μας.
Η ζωή που μας χαρίστηκε έχει πολλά να μας μάθει. Δεν ήρθαμε σε τούτην την γη για να πονάμε μόνο. Ήρθαμε για να ζήσουμε, να μάθουμε να αγαπάμε. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό; Η μιζέρια και η αγάπη τζάμπα είναι. Το θέμα είναι ποια θα είναι η δική σου και η δική μου η επιλογή. Όχι δεν ζω στον κόσμο μου. Ζω και μέσα στον δικό σου. Αλήθεια σου λέω. Εσύ αρνείσαι απλά να δεις και τον δικό μου. Δεν με πειράζει. Ούτε με ενοχλεί. Καθένας ας κάνει ότι θέλει. Με σεβασμό στον δίπλα του.
Από αύριο ότι καιρό και να κάνει για μένα μπαίνει η Άνοιξη. Με κούρασε ο χειμώνας. Τον δέχτηκα, τον έζησα μα δεν τον θέλω πια. Θέλω χρωματιστά λουλούδια, πουλάκια στην αυλή μου – οκ έστω στις κολώνες της ΔΕΗ.
Και που σαι άμα πτωχεύσουμε ένα θα μείνει ίδιο: πάλι ο ήλιος θα βγαίνει το πρωί, πάλι και θα νυχτώνει. Πάλι γυναίκες θα γεννούν, παιδάκια θα φωνάζουν. Κι αυτό μου φτάνει…
Καληνύχτα χειμώνα.
Καλημέρα Άνοιξη.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Καλό ταξίδι Βαγγέλη... και συγνώμη...




Θυμός.
Θλίψη.
Απογοήτευση.
Για κάθε φορά που προσπέρασα έναν άνθρωπο χωρίς να τον κοιτάξω.
Για κάθε φορά που έκανα τα τυφλά μάτια μπροστά σε μια αδικία.
Για κάθε φορά που προτίμησα να αποφύγω καταστάσεις τρίτων, μην μπλέξω εγώ στο τέλος.

Είμαι θυμωμένη με μένα. Νιώθω θλίψη προς το άτομο μου και απογοήτευση για όλα τα «δεν είναι δουλειά» σου που είπα για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου.

Τι κι αν έμπλεξες κάθε φορά που πήγες να υπερασπιστείς κάποιον; Καλύτερα να τις φας, καλύτερα να σε βρίσουν, καλύτερα να σε παρεξηγήσουν αν είναι να «σώσεις» μιαν ψυχή.

Κοιτάω τα παιδιά μου και σκέφτομαι πως πρέπει να τα αναθρέψω τούτα τα πλασματάκια για να αντέξουν και να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που όσο πάει και μουχλιάζει. Σε έναν κόσμο που τα πολλά υλικά αγαθά ήρθαν για να κατακλύσουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα απομονώνοντας έτσι τα συναισθήματα μας. Σε έναν κόσμο που επιμένει πως έχει προχωρήσει και έχει αποδεχτεί καταστάσεις, μα την ίδια στιγμή αποφασίζει να σκοτώσει ένα παιδί με πιθανότητα να έχει σύνδρομο down, γιατί δεν θα είναι «φυσιολογικό». Δεν θα ταιριάζει λέμε με τους άλλους ανθρώπους. Τίποτα δεν έχουμε αποδεχτεί. Για ένα πράγμα είμαστε ικανοί. Να βάζουμε στο περιθώριο κάθε «διαφορετικόν» άνθρωπο και να τον χτυπάμε αλύπητα υπενθυμίζοντας του με κάθε ευκαιρία ότι δεν ανήκει στο σύνολο, δεν του αξίζει η ζωή που του δόθηκε. Γιατί απλά δεν είναι «φυσιολογικός» σαν κι εμάς, ενώ εμείς είμαστε φυσιολογικοί… τρομάρα μου... 

Εμείς που προκειμένου να αποκτήσουμε δόξα και λεφτά πατάμε επι πτωμάτων. Εμείς που μόνη μας ευτυχία μοιάζει να είναι η δυστυχία του άλλου. Εμείς που επιμένουμε να πιστεύουμε ακόμα και σήμερα  ότι τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα!

Ντρέπομαι για κάθε σκέψη που κάνω και αφορά τον Βαγγέλη. Για την λύπη στο πρόσωπο του. Για τον πόνο στη ψυχούλα του. Για τα πρέπει που έπρεπε να ανέχτηκε, προκειμένου να ανήκει κι αυτός στην αγέλη των «φυσιολογικών» νέων. Για τα «όσα υπομονή θα περάσει» επέβαλε στον εαυτό του φοβούμενος το τι θα πει ο κόσμος…

Τα παιδιά μου θέλουν αγάπη. Κι αν η αγάπη δεν τρώγεται, με αυτή μπορούν να ζήσουν. Το ξέρω. Γιατί το φαγητό θα βρούνε τον τρόπο και να το βρουν και να το απαιτήσουν και να το κερδίσουν. Την αγάπη όμως, αν δεν τους την προσφέρω εγώ απλόχερα τότε πως θα εισχωρήσει μέσα τους, πως θα γίνει ένα με το είναι τους και πως θα μάθουν να ζουν συνυπάρχοντας μαζί της; Πως θα νιώθουν δυνατά και σίγουρα για τον εαυτό τους αν δεν τους δείξω πόσο πολύ τα αγαπώ; Αν δεν τους δείξω πόσο πολύ αγαπώ εμένα; Τον πατέρα τους; Τον κόσμο όλο; Θέλω να έχουν δεδομένη την αγάπη στη ζωή τους. Να ξέρουν ότι ρέει μέσα τους… και ότι αυτή είναι η δύναμή τους. Με αυτήν μπορούν να πετύχουν πολλά. Κρατώντας την για τον εαυτό τους και μοιράζοντας την απλόχερα και στους γύρω τους… γιατί μπροστά προχωράς μόνο με αγάπη. Γιατί όλα γύρω μας κινούνται με γνώμονα την αγάπη. 

Ακόμα και εσύ που είσαι πικρόχολος, το παίζεις νταής, εκμεταλλεύεσαι τα πάντα όλα, αρέσκεσαι στο να ζεις εις βάρος των άλλων, δίνεις ουσία στην ζωή σου μέσα από την δυστυχία των άλλων ακόμα και εσύ φίλε μου κινείσαι με γνώμονα την αγάπη. Σου λείπει…
Γι αυτό και εγώ θέλω αυτό να μη λείψει ποτέ από τα παιδιά μου, ποτέ από τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπώ. Και αν το κάνει αυτό ο καθένας μας τότε όλα θα αλλάξουν…
Γιατί επιμένω ακόμα και τώρα να ελπίζω ότι για τον καθένα εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που τον αγαπά…

Καλό ταξίδι Βαγγέλη… το ξέρω ότι δεν σου λέει τίποτα… μα νιώθω την ανάγκη να στο πω… Συγνώμη…

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Εγώ το κρεβάτι και οι άλλοι...

Παντα το ήξερα οτι δεν ειμαι απο τα ατομα που θα τα χώσεις σε ενα σημείο και θα κάτσουν για πολυ! Ειναι ενα τόσο δα μικρο μου ελαττωμα! Ενα , γιατι εχω αλλα εκατό!!!
Με την ίωση που με ταλαιπωρεί αυτές τις μερες νιώθω οτι εχω χάσει μια βδομαδα απο τη ζωή μου χωρίς να χω πετύχει κατι!!! Και ποναει αυτό, πονάει πολυυυυ... Τσακώνομαι με το μαξιλάρι και το πάπλωμα για να κοιμηθώ, ώρες ολόκληρες! Πως να δάμασω τις σκεψεις μου και τα θελω μου κατω απο τα σεντόνια;
Απο την μια η μαμά Μαρίνα να θελει να κανει καμια δουλεια, να μαγειρέψει, να σιδερώσει... Και απο την άλλη αυτο το αλλο κομμάτι που του χει καρφωθεί μια ιδέα και ζητά απεγνωσμένα να την αποτυπώσει στο χαρτί! Αλλα που;! 
Σημερα το πηρα απόφαση θα γίνω καλα! Και έγινα τόσο καλα που σύρθηκα μεχρι τον καναπέ!! Κούραση! 
Πάλεψα λιγο με το στύλο και το χαρτί, χάζεψα το τίποτα στη τηλεόραση και εκανα μια βόλτα στις γειτονιές του φατσοβιβλίου! Ανακάλυψα παλιές φωτογραφίες, παλιούς φίλους, νέους, διαβασα βλακείες, εξυπνάδες,αστεία και σοβαρά! Μα και παλι... Νιωθω ενα κενό! Λες να ναι το στομάχι μου που πεινάει;!
Πόσες μερες ακομα για να γίνω τελείως καλα; 
Ξερω καθολου δεν σας ενδιαφέρει αυτο το ποστ αλλα που να πω τον πόνο μου και εγω; Στις κόρες μου που δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός οτι με το παιχνίδι θα μου περασει η αρρώστια;!
Χμ... Ηδη έγραψα αρκετα αρα ειμαι καλύτερα; Το παλευω να με πείσω... Ας ελπίσω οτι αυριο θα τα καταφέρω κιολας...
Καληνύχτα κόσμε... Ας φωνάξουμε ολοι μαζι την άνοιξη μπας και μας κανει τη χάρη να ερθει!!

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...