Λείπεις...

Στεφάνια.

Λουλούδια διάσπαρτα. 

Ανθοδέσμες. 

Χώμα. 

Μυρίζει λιβάνι.

Ένας ξύλινος σταυρός με όνομα αποθανόντος και ημερομηνία θανάτου. 

Σιωπή. 

Γύρω πουλιά που κελαηδούν. Στο βάθος ντουφεκιές κυνηγών. Βλέπεις σήμερα είναι Κυριακή. 

Μια ακόμα Κυριακή, για τους πολλούς. 

Μια διαφορετική Κυριακή, για εμένα. 

Είμαι Κύπρο. Έχω νέα να σου πω, ευχάριστα. Έχω και ένα παντελόνι που του έχει χαλάσει το λάστιχο και θέλει φτιάξιμο. Δεν ήρθα για πολλές μέρες. 

Η δική μου Πιτσού...

Όταν έφευγα για σπουδές μου ευχήθηκε να βρω έναν Καλαμαρά και να μείνω Ελλάδα. Ήξερε πως η Κύπρος δε με χωράει. 

Στις εγκυμοσύνες μου, μου ευχήθηκε να έχω τις γέννες της και με δυο πόνους να γεννήσω. 

Κάθε φορά που ήθελα κάτι, αμέσως έτρεχε να μου ευχηθεί πρώτη. 

Και κάθε φορά έπιαναν οι ευχές της.

To χρονικό ενός παραμυθιού

Σ' ένα παραμύθι δεν συνηθίζεται να αφιερώνεις δυο σελίδες για να ευχαριστείς όλους όσους συντέλεσαν ώστε να βγει αυτή η ιστορία πάρα έξω. Και δεν είναι ότι προσωπικά κάνω ό,τι συνηθίζεται, αλλά το θεωρώ κουραστικό και περιττό να περιλαμβάνεται κάτι τέτοιο εντός του παραμυθιού.  Όπως περιττό θεωρώ, σε μια δική μου παρουσίαση, να μιλάω ώρα για να ευχαριστήσω έναν έναν τους συντελεστές. Είναι κρίμα για τα παιδάκια. Δικιά τους είναι η στιγμή άλλωστε. Τα κουβαλούν κάπου οι γονείς τους - τα περισσότερα ίσως και χωρίς να το θέλουν- και σαν φτάνουν στο προορισμό το μόνο που τα νοιάζει είναι να παίξουν και να περάσουν καλά. Κάτι τέτοιο έχω σκοπό και ελπίζω να καταφέρω να κάνω στις παρουσιάσεις μου.

Συμπέρασμα: κάθε παρουσίαση θα είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Και θα φροντίσω να περάσουν ΑΥΤΑ καλά. 

Που θέλω να καταλήξω; Στα ευχαριστώ που οφείλω να πω σε όσους συνετέλεσαν ώστε να φτάσει αυτό το βιβλίο σε μας. Ένα ευχαριστώ γραπτώς είναι κάτι που μένει και θα είναι για πάντα εδώ.