Αγάπη/έρωτας/ευτυχία

Ποιος ξέρει σίγουρα να μας πει τι είναι η αγάπη; Η ευτυχία μήπως; Θέλεις ο έρωτας;

Για κάποιους είναι δυο ζευγάρια χέρια αγκαλιασμένα, ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι. Για κάποιους άλλους είναι το κελάηδημα των πουλιών το πρωί, ο ήχος της θάλασσας, το άρωμα του γιασεμιού. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που την αγάπη, την ευτυχία και τον έρωτα τον εξαργυρώνουν με χρήμα. Βέβαια αυτό εν περίοδο κρίσης ίσως πάψει να ισχύει. Ποιος ξέρει…

Πάντα κάποιος ξέρει. Μόνο που το δικό του ξέρει μπορεί να διαφέρει από το δικό μας. Αυτό δεν είναι όμως και απαραίτητα κακό. Οι περισσότεροι αρέσκονται στο να συμφωνούν όλοι μαζί τους και να βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Αν υιοθετούσαμε όλοι αυτή την φιλοσοφία, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος θα έμενε και στάσιμος. Είναι ωραίο να υπάρχουν πολλές απόψεις, καθότι το πάντρεμα αυτών μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα πραγματικότητα. Σε μια νέα αρχή. Σε νέες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Ας μην είμαστε τόσο κάθετοι με τους γύρω μας κι ας μην κατακρίνουμε το διαφορετικό. Υπάρχει χώρος για όλους μας κι ας βιώνει ο καθένας μας όπως ο ίδιος γουστάρει την αγάπη/τον έρωτα/και την ευτυχία...φτάνει να χαμογελά...

Ματαιοδοξία...

" Η ματαιοδοξία είναι το αγαπημένο μου αμάρτημα..." με αυτή την ατάκα τελειώνει μια λατρεμένη μου ταινία, τίτλος αυτής Ο δικηγόρος του διαβόλου.

Αλήθεια εσύ πόσο ματαιόδοξος είσαι;

Γνωρίζεις οτι κάποιες κινήσεις σου σε οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Έχεις ξεχάσει το "ποιόν" σου (όπως κι αν γράφεται) και προκειμένου να ικανοποιήσεις το εγώ σου οδηγείς κι άλλους στο βωμό με τις θυσίες... Στην αρχή καταθέτεις τον αυτοσεβασμό σου, εξευτελίζεις τους γύρω σου, προδίδεις την οικογένειά σου, απαρνιέσαι τους μέχρι τότε φίλους σου απλά για να εισχωρήσεις στον "νέο" λαμπρό σου κόσμο. Έλα όμως που οτι λάμπει δεν είναι χρυσός!

Σαν κι εσένα άλλα τόσα ψώνια κι όχι μόνο, τρυπώνουν καθημερινά και φαντάζονται τον εαυτό τους να παρευλάνει ανάμεσα στην αφρόκρεμα της σοου μπιζ. Φωτογράφοι να τους αποθεώνουν και με την φάτσα τους να στολίζουν τα εγχώρια κίτρινα φύλλα. Τι χαρά Θεε μου!

Αγνοείς οτι σιγά-σιγά χάνεις τους φίλους σου, την οικογένειά σου, εσένα τον ίδιο. Αυτή η μετάλλαξη σου αρέσει, θολώνει το βλέμμα με τόσα φλας στραμμένα πάνω σου, σε μεθάει η δόξα και τα λόγια των αυλικών σου, κρατούν συντροφιά στη μοναξιά σου... Και μετά; Δεν υπάρχει το μετά δε σε αφορά. Το τώρα είναι που έχει σημασία και τώρα είσαι αστέρι.

Και κάπου εκεί η δικιά σου λάμψη τρεμοσβήνει... Απειλείται απο ένα νεο αστέρι... Τα φλας στρέφονται αλλού, η δόξα ξεθωριάζει και οι αυλικοί μεταφέρονται με ευκολία στο δίπλα γήπεδο. Και παραμένεις εσύ με σένα. Κοιτάς το είδωλό σου στον καθρεφτη, κάτι σου θυμίζει... Τι όμως; Έχεις ξεχάσει... Στέκεσαι εκεί και περιμένεις, ως πότε; Μέχρι τη στιγμή που θα σου δοθεί η ευκαιρία να λάμψεις ξανά, γιατί αυτή η λάμψη σου δίνει ζωή. Κι ας χάνεις την ουσία της ζωής, κι ας γίνεσαι ακόμα ένα πιόνι του συστήματος. Κι ας είσαι δυστυχισμένος.