Σήμερα...ζω...

Ο θάνατος είναι κάτι που αδυνατώ να κατανοήσω, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσω. Τον κοιτάω, με κοιτάει κι άκρη δε βγάζω... Το γιατί που καθορίζει τη ζωή μας, οι στόχοι, τα όνειρα, το μέλλον, όλα μου μοιάζουν μάταια μπροστά του... Είσαι εδώ μοχθείς, παλεύεις, προσπαθείς, αγαπάς, δημιουργείς και μετά τέλος. Τόσο απλά τ έ λ ο ς. Ξαπλωμένος, ήρεμος, περιτριγυρισμένος απο ανθρώπους που μοιράστηκαν στιγμές μαζί σου. Να σε κοιτούν και να κλαίνε. Να κλαίνε άραγε για όλες τις στιγμές που πέρασαν και δεν θα ξαναζήσουν; Για τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ ή για το άγνωστο που σε περιμένει εσένα;

Κάποιοι λένε οτι αυτοί που έφυγαν θα ναι ευτυχισμένοι, αυτοί που μένουν πίσω πρέπει να μάθουν να συνεχίσουν να ζουν... Κάθε απώλεια και ενα κενό. Ένα κενό στη ζωή που πρέπει να γεμίσεις πάλι για να μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις. Είναι δύσκολο, η ρουτίνα μοιάζει πια με μαρτύριο που πρέπει να υποστείς. Ποτέ άλλωτε η βόλτα στη λαική δεν σου εμοιαζει τόσο δύσκολη. Πάντα ήξερες τι να πάρεις, τώρα κοιτάς τα φρούτα και εκείνα σιωπούν...

Ο χρόνος λέει είναι η καλύτερη γιατρειά για ένα χωρισμό και ένα θάνατο. Ποτέ δεν ξεχνάς, απλά παλεύεις να ξεπερνάς... Ειναι εκείνο το στάδιο όμως που θα θελες να πληρώσεις για να περάσεις αμέσως στην επόμενη φάση... Δεν υπάρχει καθορισμένος χρόνος, ούτε καθορισμένες συμπεριφορές... Υπάρχεις εσύ και η απώλειά σου. Και το χρήμα μοιάζει τόσο αδύναμο μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Ο χρόνος πάλι συνεχίζει ακάθεκτος. Οτι κι αν συμβαίνει γύρω σου, μέσα σου... Ο ήλιος συνεχίζει να ξεπροβάλλει κάθε πρωί, ενώ το φεγγάρι τον αντικαθιστά πιστός στο ραντεβού του κάθε απόγευμα. Κανένα πρωινό όμως δεν είναι πια το ίδιο και κανένα ηλιοβασιλεμα δεν μοιάζει ίδιο με εκείνα... Λείπει ο ήχος της φωνής σου...Η επιβλητική παρουσία σου...

Θέλω να συνεχίσω να ελπίζω και επιμένω να πιστεύω οτι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για κάτι καλύτερο. Απλά τώρα μοιάζουν κούφιες οι κουβέντες και πεταμένα τα λόγια. Θα το λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα, και που ξέρεις ίσως τελικά με πείσω και χαμογελάσω ξανά με την καρδιά μου. Γιατί και σήμερα θα επιλέξω να ζήσω. Εσύ;