Κάλεσμα ψυχής...

Είναι κάποιες φορές που νιώθεις το μέσα σου να σου φωνάζει, που κάθε κύτταρο του οργανισμού σου το νιώθεις να επαναστατεί... είναι εκείνες οι φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με σένα... με εσένα όπως είσαι στην πραγματικότητα... μακριά απο μάσκες, πρέπει, καθήκοντα, υποχρεώσεις, παιδιά, σκυλιά, γατιά, δουλειές, αγάπες κι έρωτες... είναι η στιγμή που τα ΘΕΛΩ σου κατακλύζουν το μέσα σου και ξεκινά να ρέει στις φλέβες σου αγάπη... αγάπη για σένα... αγάπη προς εσένα...

Καμιά αγάπη δεν μοιάζει μ’ αυτήν... καμιά αγάπη δεν φτάνει αυτήν... πόσο δύσκολο είναι να την δεχτούμε αλήθεια... πόσο δύσκολο είναι να την φέρουμε στην ζωή μας... δυστυχώς αυτό που μάθαμε μεγαλώνοντας είναι να κρίνουμε περισσότερο και να αγαπάμε λιγότερο ΕΜΑΣ... το πιο σημαντικό κομμάτι της υπάρξης μας... το «Εγώ» μας... το εγώ όχι το εγωιστικό, το εγώ το άλλο μωρέ... αυτό που θέλει λίγο σεβασμό, πολύ αγάπη, άλλη τόση κατανόηση και άλλη τόση υποστήριξη... υποστήριξη όχι κριτική... φταίνε οι γονείς μας; Φταίει η κοινωνία; Δεν έχει σημασία... σημασία έχει σε κάποια φάση της ζωής μας να το αναγνωρίσουμε και να το διεκδικήσουμε!

Ένας άγγελος που ήρθε στη ζωή μου για την φωτίσει με έμαθε πως υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του εγωισμού και της αυτααγάπης... βλέπεις ο εγωιστής αγαπάει μόνο τον εαυτό του, ενώ αυτός που έχει αυτααγάπη μπορεί να αγαπήσει και τους άλλους...

Που θέλω να καταλήξω; Εκεί που καταλήγει η ίδια η ζωή... στο νόημα της ύπαρξης μας... τι κάνουμε εδώ; Δεν ήρθαμε για να ζορίζουμε ο ένας τον άλλον... ήρθαμε για να συνυπάρξουμε ο ένας με τον άλλον, όσο πιο αρμονικά γίνεται αφήνοντας το λιθαράκι μας σε τούτη τη ζωή...

Όταν απομακρυνόμαστε απο το σκοπό μας, το χρώμα της ζωής μας τείνει να μαυρίζει, ζοριζόμαστε, αρρωσταίνουμε, νιώθουμε λύπη, άγχος, στεναχώρια... όσο όμως το τοπίο μέσα μας ξεκαθαρίζει τότε ένα φως τείνει να φωτίζει τα πάντα.. και η μαυρίλα ξεθωριάζει, το ζόρι μοιάζει όμορφο, η λύπη γίνεται χαρά, το άγχος δημιουργικό και η στεναχώρια μια στιγμή ευτυχίας...

Μακάρι να μπορούσε αυτό να διαρκέσει για πάντα... μακάρι να υπήρχε το «πάντα»...

Τίποτα δεν τελειώνει... όλο και κάτι ξεκινά κάθε φορά... έχοντας αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας... ίσως κάποτε να αφήσουμε αυτό το κάλεσμα ψυχής να προχωρήσει προς τα έξω... Γιατί μία είναι η αλήθεια... όσο το κουκουλώνουμε, όσο το αποφεύγουμε και όσο το στριμώχνουμε, τόσο αυτό θα επιστρέφει πιο δυνατό απο ποτέ... στο χέρι μας είναι να το δεχτούμε... ίσως μας αρέσει κιόλας... ποιος ξέρει, ίσως και να το αγαπήσουμε... και ίσως έτσι αγαπήσουμε περισσότερο και εμάς τους ίδιους...