Αφήστε με να νιώσω περήφανη...

Κύπρος 2013… Απογοήτευση... Αγανάκτηση...Είναι τα πρώτα συναισθήματα ... Ένα νησί τόσο δα μικρό, προκαλεί χάος στην παγκόσμια οικονομία... Αρχές καταρρέουν, αξίες μηδενίζονται... Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή κάποιοι "φαταούλες" άρπαξαν ότι μπορούσαν εκμεταλλευόμενοι την καρέκλα του Προέδρου... Και δεν έφταναν αυτοί τάιζαν και τον περίγυρό τους… την αυλή τους…
Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή έλεγα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω πολιτικός, γιατί μου ήταν αδύνατο να συγκρατήσω όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας μας. Μου έμοιαζε βουνό...

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ένας πολιτικός πέρα από την ιστορία επιβάλλεται να γνωρίζει κι άλλα χίλια δυο πράγματα: να είναι γνώστης οικονομικών, να είναι ενήμερος περί κοινωνικών θεμάτων, να προωθεί την κουλτούρα και τον πολιτισμό της χώρας του, να είναι σε θέση να αφουγκράζεται ανησυχίες του λαού του και να τις ικανοποιεί, να προσφέρει λύσεις σε μεγάλα προβλήματα, να δίνει επιλογές σε τυχόν διλήμματα… Φτάνοντας στο σήμερα με λύπη συνειδητοποίησα οτι οι περισσότεροι πολιτικοί πρέπει μικροί να έκαναν κοπάνα τόσο στο μάθημα της ιστορίας όσο και στα μαθήματα ζωής μέχρι να φτάσουν εκεί που είναι! Δεν εξηγείται αλλιώς η τωρινή μας κατάσταση…

Καταλαβαίνω ότι έγιναν πολλά λάθη από διάφορους χρόνια τώρα… καταλαβαίνω ότι φτάσαμε σε ένα κρίσιμο σημείο και επιβάλλεται να παρθούν κάποιες αποφάσεις, ναι οδυνηρές. Δεν αδιαφορώ για το ποιος έφταιξε και οδηγηθήκαμε εδώ, ούτε προσπερνώ τα λόγια του αέρα που ακούσαμε από διάφορους άλλους. Μα πιστεύω δεν είναι της παρούσης. Το θέμα μας είναι άλλο!
Θέλω να νιώθω περήφανη που είμαι Κύπρια αλλά δεν με αφήνουν. Δεν με αφήνουν, όταν βλέπω εκείνους που εμείς επιλέξαμε σαν αντιπροσώπους μας να τσακώνονται μεταξύ τους και να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο… Δεν με αφήνουν, λόγω της πίκρας που νιώθω κάθε φορά που πετάμε το πρόβλημα σαν μπαλάκι σε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους και ασκείται μόνο κριτική απέναντί τους χωρίς να προτείνονται και λύσεις. Δεν με αφήνουν όταν φτάνουμε στο χείλος της οικονομικής μας καταστροφής και πετάνε οι βουλευτές ένα βροντερό όχι καταλογίζοντας ευθύνες και όχι εναλλακτικές. Δεν με αφήνουν όταν περνούν οι μέρες, οι τράπεζες εξακολουθούν να ναι κλειστές, ο κόσμος αγανακτισμένος και εκείνοι παλεύουν τώρα να βρουν μια λύση…

Γυρίζω πίσω στο παρελθόν που δεν έζησα… πίσω στο ’74 που όποιον και να ρωτούσα τι έγινε μου έλεγε μας πρόδωσαν. Μας πρόδωσε ο ένας, ο άλλος και ο παράλλος. Και εμείς τι κάναμε; Περιμέναμε.. περιμέναμε τους σωτήρες που δεν ήρθαν ποτέ. Το ίδιο κάνουμε και τώρα. Τι δεν έχουμε μάθει;

Παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο που σε όλα φωνάζει όχι. Όχι στο κούρεμα, όχι στο κλείσιμο της τάδε τράπεζας, όχι στις απολύσεις. Είναι σαν το κυπριακό: Θέλουμε πίσω όλη την Κύπρο! Μαζί σας συμφωνώ, αλλά ποιος θα πάρει τα όπλα για να πολεμήσει; Προσωπικά γνωρίζω μόνον έναν. Μήπως να κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε και εμείς λογικά; Χωρίς πατριωτισμούς και λαϊκισμούς; Κάθε λύση θα είναι οδυνηρή. Καμία δεν θα μας αρέσει. Επιβάλλεται όμως κάτι να γίνει, άμεσα κιόλας, για να μπορέσει να πάρει μπρος και πάλι το νησί. Είμαι σίγουρη ότι αν μας έλεγαν ότι αντιμετωπίζουμε το τάδε πρόβλημα κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης θα συνείσφερε ότι μπορεί προκειμένου να σώσει τον τόπο του. Κάποιοι πάλι με θεωρούν ρομαντική και επιμένουν ότι σε μια τέτοια κατάσταση όλοι θα σήκωναν τα λεφτά τους και θα τα πήγαιναν αλλού. Ποιος ξέρει; Αυτό ποτέ δεν έγινε, επειδή μας τρομοκράτησαν με το κούρεμα. Προσωπικά πιστεύω ότι μεταδόθηκε λάθος προς τον κόσμο όλο αυτό το σκηνικό με αποτέλεσμα τον φόβο και τον τρόμο. Ακούω γύρω μου ανθρώπους να τρέχουν στις υπεραγορές και να εφοδιάζονται τρόφιμα, γιατί φοβούνται ότι οι προμηθευτές θα σταματήσουν να προμηθεύουν τις υπεραγορές λόγω ρευστού. Παρατηρώ τον πανικό στα βλέμματα ανθρώπων που έκαναν οικονομία μια ζωή για ένα καλύτερο μέλλον και τώρα προβλέπεται να χάσουν μέρος αυτών, αν όχι όλα. Νιώθω ότι διανύουμε περίοδο πολέμου. Νιώθω…; Διανύουμε…;

Και όλο συσκέψεις, διαβουλεύσεις, συζητήσεις. Μα τώρα θα τα βρείτε όλα; Μπράβο μας για το όχι που τολμήσαμε να πούμε κύριοι αλλά δεν θα έπρεπε να είχαμε ΗΔΗ έτοιμο το σχέδιο Β; πόσο μας κορόιδεψαν πια; πόσο μας πρόδωσαν; Πόσο μας προδίδουν και πόσο θα μας προδώσουν ακόμα; Τόσοι άντρες είστε μαζεμένοι φερθείτε αντρίκια επιτέλους! Αναλάβετε τις ευθύνες σας και δώστε μας τις λύσεις που μας αξίζουν! Κι ας πονάνε… θα το αντέξουμε, φτάνει να ξέρουμε ότι γίνεται για το καλό των πολλών και όχι των λίγων!

Αφήστε με να νιώσω περήφανη για την καταγωγή μου… Αφήστε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Αυτό που θα φτιάξουμε με περισσότερη τόλμη, αξιοπρέπεια και αξίες! Πόσο ουτοπικό μπορεί να μοιάζει όλο αυτό;