Σήμερα είχα μια συζήτηση με έναν άνθρωπο ο οποίος σκέφτεται να κάνει το επόμενο βήμα και να φτιάξει μια οικογένεια... Αλλά φοβάται... ναι φοβάται, γιατί προβληματίζεται για το μέλλον εκείνου του παιδιού.
Να μεγαλώσει σε μια χώρα γεμάτη φαταούλες, αδίσταχτους χαραμοφάηδες... Σε μια χώρα που το παιδί θεωρείται τεκμήριο και φορολογείται. Σε έναν τόπο που η τόση ομορφιά του επισκιάζεται απο την βρωμιά των ανθρώπων. Εδώ που κανένας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη και για ότι γίνεται φταίνε πάντοτε οι άλλοι. Που για να ανέβεις ψηλά χρειάζεται να ποδοπατήσεις ένα σωρό άλλους, γιατί επικρατεί οτι δεν χωράνε όλοι όσοι αξίζουν αλλά μόνο όσοι αντέχουν!
Ποιο θα είναι το μέλλον ενός παιδιού αν μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Όση αγάπη και να του δώσεις, οτι και να μπορεσεις να του προσφέρεις τι θα κάνεις αν η παιδεία και η υγεία έχουν χάσει την μπάλα εδώ και χρόνια;
Πόσα πρέπει να έχεις στην άκρη για να μπορέσεις να πληρώσεις το πολυπόθητο φακελάκι αν τολμήσεις και αρρωστήσεις;
Πόσα να πληρώσεις για έναν απλό παιδικό σταθμό οταν όλοι οι δημόσιοι έφτασαν στο σημείο να διώχνουν κόσμο;
Με τι κουράγιο να προχωρήσεις αν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά...
"Εσύ πως νιώθεις;" με ρώτησε.
"Εγώ σκέφτομαι οτι κάποτε οι άνθρωποι πέρασαν πολέμους, χούντα και ενα σωρό δυσκολίες και το πάλεψαν, άντεξαν, προχώρησαν. Δεν θα τα καταφέρουμε εμείς τώρα;".
" Δεν είναι το ίδιο..." μου απάντησε " Τότε προσπαθούσαν όλοι... τώρα φοβάμαι οτι βολεύονται όλοι"
Δεν έχει άδικο... μέσα στη τόση μιζέρια και στο χάος διακρίνω κάποιες πιο καθαρές ματιές, κάποιους πραγματικούς - θέλω να πιστεύω - ανθρώπους. Δεν μπορεί να σκοτώσω την ελπίδα. Αν το κάνω πως να ζήσω;
Φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να χάνει τα καλύτερα παιδιά της, ή μάλλον καλύτερα να τα διώχνει... "Εμ έτσι είναι" μου λέει κάποιος "δεν χωράμε όλοι εδώ. Κάποιοι πρέπει να φύγουν για να μπορέσουν οι υπόλοιποι να ζήσουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου