Το ομολογώ… Άνηκα στην ομάδα αυτών που δεν τα πήγαιναν
καλά με την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου. Θεωρούσα χαζό να υπάρχει μια τέτοια
γιορτή που να υποχρεώνει τους ανθρώπους να «αγαπηθούν» εκείνη την συγκεκριμένη
μέρα. Είναι μια γιορτή που απλά πλουτίζει τα μαγαζιά. Εξάλλου η αγάπη είναι
κάτι που πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας καθημερινά. Επιβάλλεται να το λέμε
δυνατά και να το δείχνουμε στον σύντροφό μας συνέχεια και χωρίς «υπενθυμίσεις»…
Κι όμως… έρχομαι χρόνια μετά να
αναθεωρήσω λίγο την όλη κατάσταση. Μεγαλώνοντας συνήθως μεγαλώνουν και οι
υποχρεώσεις μας… και μαζί με αυτές λιγοστεύει και ο χρόνος μας. Ο χρόνος που
αφιερώνουμε στον εαυτό μας. Ο χρόνος που αφιερώνουμε στο σύντροφό μας. Κακώς…
ισχύει όμως. Και κάπως έτσι, περνάνε οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες και οι
μήνες. Πάνω στη βιασύνη μας να τα προλάβουμε όλα ξεχνούμε το «Σ’ αγαπώ»,
αφήνουμε στην άκρη συναισθηματισμούς και ξεθωριάζει η σημασία μιας αγκαλιάς.
Όλα γίνονται πιο μηχανικά, πιο γρήγορα…
Έτσι φτάνει εκείνη η 14η
Φλεβάρη. Που τα πάντα γύρω μας μοσχοβολάνε αγάπη.
Κόκκινο παντού.
Καρδούλες
παντού.
Αυτή η μέρα φτιάχτηκε για όλους
αυτούς τελικά που δεν βρίσκουν χρόνο μες τον υπόλοιπο χρόνο να ασχοληθούν τόσο
με το έτερο τους ήμισυ. Για αυτούς που τους χρειάζεται μια υπενθύμιση για να
ζήσουν λίγο πιο αγαπησιάρικα, πιο παθιασμένα!
Αν συμφωνώ; Όχι. Και εξακολουθούν
να μου την δίνουν τα αρκουδάκια και οι καρδούλες, αλλά νιώθω να χρειάζομαι και
εγώ μια μικρή υπενθύμιση μες το χάος της καθημερινότητας. Κι ας χρειάζομαι
επιβεβαίωση κάθε μέρα, συνέχεια.
Ας το δούμε λίγο διαφορετικά όλοι
μας φέτος. Κι ας αποφασίσουμε να αγαπιόμαστε και τις υπόλοιπες 364 μέρες του
χρόνου. Ας είναι μια υπόσχεση που θα δώσουμε στον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου