7/2/2014 Ογκολογική μονάδα παίδων ΕΛΠΙΔΑ

Μέρες τώρα προσπαθώ να αποτυπώσω στο χαρτί όλα όσα βίωσα στην προετοιμασία της εκδήλωσης στην «Ογκολογική μονάδα παίδων ΕΛΠΙΔΑ» αλλά και όλα όσα ένιωσα την μέρα της εκδήλωσης. Η αλήθεια είναι ότι πάντα εκφράζομαι με τον γραπτό λόγο αλλά το συγκεκριμένο θέμα με δυσκολεύει… δεν ξέρω ακριβώς από που να αρχίσω αλλά ούτε και πώς να το τελειώσω. Αφήνω ελεύθερα λοιπόν τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο και αφήνω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου να γεμίσουν τις σελίδες. Ελπίζω να μη σας δυσκολέψω…

Όταν είπα στην Σοφία ότι θέλω να είμαι μια από τις εθελόντριες το έκανα, γιατί δεν είχα δει καμία εθελόντρια προς τα μέρη μας. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ούτε το μέγεθος της εκδήλωσης, ούτε και το τι υποχρέωση αναλάμβανα. Πέρασαν κάποιες μέρες και ξαφνικά άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα το κινητό μου αλλά και το σταθερό στο σπίτι. «Γεια σας ονομάζομαι τάδε και παίρνω για την εκδήλωση στο ογκολογικό. Είστε η κυρία Μαρίνα;» Ομολογώ το κυρία με τρόμαζε αλλά τα κατάφερα! Άνοιγα τον υπολογιστή και είχα κάθε μέρα ένα σωρό μέιλς για να ρωτήσουν λεπτομέρειες για το τι πρόκειται να κάνουμε και τι ακριβώς χρειαζόμαστε. Και να σου η Χίος, η Σπάρτη, η Θεσσαλονίκη, η Πτολεμαΐδα, η Κατερίνη, το Μαρούσι, ο Γέρακας, ο Πειραιάς, το Χαλάνδρι όλα να γίνονται μια γροθιά για να στηρίξουν αυτή μας την προσπάθεια. Η Μαρία, η Καρολίνα, η Νάντια, ο Κώστας, η Αγγελική, η Βασιλική, η Κωνσταντίνα, η Ολίνα, η Άννα και άλλα τόσα ονόματα να μιλούν με πρόθεση και να θέλουν απλά να προσφέρουν και να μοιράσουν χαρά χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα. «ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ» μου έλεγαν και δεν καταλάβαινα το λόγο. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ τους έλεγα. Μπράβο σε όλους.

Και κάπως έτσι άρχισα να παραλαμβάνω δεματάκια, που έγιναν κούτες, μετά πιο πολλές κούτες και έπειτα ακόμα πιο πολλές τσάντες. Το σπίτι μου ήταν ανοιχτό καθώς οι κούριερ χτυπούσαν συνέχεια την πόρτα. Ταχυδρόμοι, ταξιτζήδες. Χαμός. Ωραίος χαμός. 

Καταφέραμε και μαζέψαμε και παραμυθάκια από μεγάλους εκδοτικούς που με χαρά έδωσαν απλόχερα όσα περισσότερα βιβλία μπορούσε ο καθένας. Σε αυτό βοήθησαν και κάποιοι συγγραφείς. Η χαρά μου μεγάλωνε όσο γέμιζε το δωμάτιο με τα δώρα, γιατί έβλεπα ότι ναι ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι. Το σύστημα και η πραγματικότητα δεν τα ισοπέδωσε όλα. Όχι. Η ανθρωπιά υπάρχει εκεί έξω. Και την έβλεπα. Την ζούσα. Την άκουγα σε κάθε ομιλητή στην απέναντι γραμμή του τηλεφώνου, την έβλεπα στα μάτια όλων όσων πέρασαν από το σπίτι μου. Της Αγγελικής που ήρθε με την κορούλα της να μου φέρουν χειροποίητα πλεκτά παπουτσάκια. Στην Καρολίνα που ήρθε με το μικρό γιο της να μου φέρει σκουφάκια που έμπλεξε με την μαμά της. Στο κορίτσι με το ωραίο χαμόγελο που ήρθε στο σλιγκ με την μπουμπού της Λυδία να μας φέρει κηραλοιφές. Στην Νάντια που είχε το πιο γλυκό και ειλικρινές βλέμμα. Στην Βασιλική που έκανε αγώνα δρόμου μέχρι να μου προσφέρει αυτά που έφτιαξε. Στην πρόσχαρη μαμά από το singleparents που παρόλη την κούραση ήρθε γελαστή. Λυπάμαι που δεν θυμάμαι όλα τα ονόματα ειλικρινά. Ξεκίνησα να κρατάω σημειώσεις αλλά στάθηκε αδύνατον, στο τέλος δεν προλάβαινα. ΗΣΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ… 

Και φτάνει η μέρα της εκδήλωσης. Να με πιάνει ένας πανικός, γιατί δεν χωρούσε ένα αυτοκίνητο να κουβαλήσουμε ΟΛΑ όσα μαζέψαμε. Οι άλλες εθελόντριες πήραν φορτηγό! Μόνο αυτό τα λέει όλα νομίζω… Έτσι βρέθηκε η πανταχού παρούσα Ελίκα μου και ο Ηλίας. Δεν είχαν καμία υποχρέωση αλλά βοήθησαν στο κουβάλημα και αυτό θα τους το χρωστάω.

Φτάνω στην μονάδα και αντικρίζω κι άλλες μανούλες. Ανταλλάζουμε αγκαλιές και φιλιά λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Το κλίμα μεταξύ μας υπέροχο. Όλες συγκινημένες αντικρίζοντας το τι μαζέψαμε. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να γίνουμε όλες δότες μυελού των οστών. Αφιερώσαμε μόλις πέντε λεπτά τόσο χρειάζεται να αφιερώσετε και εσείς και ίσως σώσετε κάποιο παιδάκι.

Η Αγάπη, προϊσταμένη της μονάδας, καταφτάνει και παραδίδει τις λίστες με τα ονόματα. Και εκεί ως δια μαγείας συντονιζόμαστε όλες μας και ξεκινάμε δουλειά. Να πάρουν από όλα τα παιδάκια μας, να χαρούν. Να ανοίγουν οι κούτες, να γεμίζουν οι σακούλες και άντε πάλι από την αρχή. Κάποιες να ανεβαίνουν στους θαλάμους για να παραδώσουν τα δώρα και κάποιες άλλες να μένουν πίσω και να συνεχίζουν με τις λίστες. Δεν χρειαζόταν να επιβάλεις κάτι, ούτε να φωνάξεις, ούτε να ζητήσεις. Μας άκουγα να παραμιλάμε: 

…Κοριτσάκι 3 ετών… τι να θέλει άραγε θα του αρέσει αυτό;; 

…Μπάλα ρε κορίτσια έχουμε μια μπάλα για αγοράκι 8 ετών;

… Κορδέλες που είναι οι κορδέλες να βάλω μια εδώ;

… Και ξανά και ξανά μέχρι να γεμίσουν κι άλλες σακούλες…

Και να ανεβαίνω με 2 άγνωστες μέχρι εκείνη την στιγμή μανούλες για να μοιράσουμε δωράκια σε κάποια δωμάτια. Να γινόμαστε ένα και να μπαίνουμε στα δωμάτια χωρίς να προηγηθεί καν συζήτηση ποια θα μπει στο ένα ή στο άλλο. Μαζί… όλες μας… 

«Καλημέρα όμορφη… καλημέρα όμορφε αυτό είναι για σένα…» 

Τα ματάκια των μικρών να λάμπουν και να φωτίζουν με το αντίκρισμα της σακούλας με τα δώρα. Και μαζί με αυτά να χαιρόμαστε και εμείς ακόμα πιο πολύ…

Καθώς τρέχαμε στους διαδρόμους θυμάμαι μια μανούλα να τρέχει από πίσω και να μας φωνάζει: «Κορίτσια, περιμένετε. Από πού είστε πρέπει να δώσουμε κάτι;». Όταν της απαντήσαμε όχι έμεινε έκπληκτη. Συγκινήθηκα. 

Ακολούθησε μικρή εκδήλωση για όσα παιδάκια μπορούσαν να παρευρεθούν. Το χάρηκαν. Έβλεπες τα προσωπάκια τους.. . τα χαμόγελα τους… το βλέμμα τους. 

Δεν έχω λόγια να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αυτή την μέρα θα την κουβαλάω για πάντα μέσα μου. Κάθε βλέμμα, κάθε γονιό που προσπαθούσε να χαμογελάσει. Τον μικρό Παναγιώτη που έπαιρνε εξιτήριο. Το κλάμα της μαμάς του.

Εύχομαι ο Θεός να δίνει δύναμη σε όλα τα παιδάκια και σε όλους τους γονείς που βρίσκονται εκεί. Να ναι όλα μια ανάμνηση και σύντομα να βρίσκονται πίσω στα σπιτάκια τους. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ. Εύχομαι να ένιωσαν ότι δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν όπως μπορεί ο καθένας.

Στο τέλος της ημέρας με χαρά συνειδητοποίησα ότι στόχος επετεύχθη! Μοιράσαμε χαμόγελα… Είθε ο Θεός να φροντίσει να χαμογελάνε κάθε μέρα…

Μέσα από αυτή την εμπειρία γνώρισα κι άλλους αξιόλογους ανθρώπους και αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα. Χάρη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο… Χάρη σε σένα μπορώ να ελπίζω ότι μπορεί να ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος για όλους μας. Δεν πρόκειται να πάψω να πιστεύω στους ανθρώπους όσο κι αν επιμένουν να προσβάλλουν το είδος μας μερικοί.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ…