Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Η δική μου Πιτσού...

Όταν έφευγα για σπουδές μου ευχήθηκε να βρω έναν Καλαμαρά και να μείνω Ελλάδα. Ήξερε πως η Κύπρος δε με χωράει. 
Στις εγκυμοσύνες μου, μου ευχήθηκε να έχω τις γέννες της και με δυο πόνους να γεννήσω. 
Κάθε φορά που ήθελα κάτι, αμέσως έτρεχε να μου ευχηθεί πρώτη. 
Και κάθε φορά έπιαναν οι ευχές της.


Σε θαύμαζα στο είχα πει. Για κάθε φορά που έτρεχες για χημειοθεραπεία και μετά μας καλούσες για καφέ και κέικ. Για κάθε σουφλέ και τυρόπιτα που μου έφτιαχνες όταν ερχόμουν Κύπρο. Για κάθε μπάλωμα σε ρούχα, κούκλες και ότι άλλο σου ζητούσαμε όλοι μας. Για το κουράγιο, τη δύναμη, το πάθος, την επιμονή και την προκοπή σου σε θαύμαζα. Επειδή ήσουν εσυ, σε αγαπούσα. 
Νιώθω πως έχει ξεκολλήσει ένα κομμάτι μου. Όλη η παιδική μου ηλικία γεμίζει με τη φωνή σου. Κάθε ανάμνηση και μυρωδιά στις γειτονιές μας. 
Σε ευχαριστώ για όλα όσα πρόλαβα να πω και για άλλα τόσα. Υπήρξα τυχερή , γιατί με αγαπούσες και το ένιωθα σε κάθε μπράβο σου. Σε κάθε χειροκρότημα και αγκαλιά. 
Πως μπορώ εγώ τώρα να σε αποχαιρετήσω μου λες; Πως να διαγράψω το τηλέφωνο της Πιτσους μου από το κινητό μου; Δεν είμαι τόσο δυνατή βλέπεις εγώ. Ένα τίποτα είμαι μπροστά στα τόσα όχι που είπες εσυ της καταραμένης αρρώστιας τόσα χρόνια. Δεν σου φέρθηκε σωστά η ζωή. Κι όμως την πίστευες. Γι αυτό και τους τρεις μήνες τους έκανες χρόνια ολοκληρα. Δε θα έρθω αύριο. Προσπαθώ να καταλάβω αν τελικά δε θα έρθω επειδή δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες ή επειδή δεν αντέχω να πω αντίο. Ξέρεις πόσο μου τη δίνει η λέξη: συλλυπητήρια. 
Παλεύω με τις λέξεις μπας και ξεμπλοκάρει ο εγκέφαλος. Δεν τα καταφέρνω. 
Ανήκεις στους τρεις ανθρώπους που θαυμάζω σε αυτή τη ζωή. Πρόλαβα να στο πω αυτό; 
Εύχομαι να μην υποφέρεις άλλο. Κι αν υπάρχει κάτι άλλο πέραν αυτού που λέμε εμείς ζωή εύχομαι να γελάς και να φταρνιζεσαι ακόμα τόσο δυνατά που να ηχεί σε όλο τον ουρανό. 
Αγαπώ σε Πιτσού μου. Σε ευχαριστώ για όλες τις υπέροχες αναμνήσεις που μου χάρισες. Μπορεί το καλοκαίρι να μην θυμόμουν όλα εκείνα που μου εξιστορούσες από τα παιδικά μας χρόνια αλλά μέσα μου κουβαλώ όλη την αγάπη που συνοδεύει όλες αυτές τις αναμνήσεις.  Κι είναι τόση η αγάπη που μου φτάνει για μια ζωή. 
Αν με ακούς πες μου αν γίνεται να σου φέρω το κομμάτι μου που έσπασε να μου το φτιάξεις λίγο. Εσύ πάντα έβρισκες λύση... πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό αλήθεια. Πονάω γιατί σε έχασα ή επειδή χάνω όσα μου πρόσφερες; η αλήθεια είναι πως πονάω, επειδή ήδη μου λείπεις. Πάνε τα κουτσομπολιά, οι καφέδες, τα γλυκά μας... Τιμή μου που άπλωσες πάνω μου την αγάπη σου. Αιώνια ευγνώμων για το δώρο τούτο που μου χάρισες. 
Δεν αντέχω να σου πω αντίο. 
Ίσως αργότερα να βρω τη δύναμη να το κάνω. 
Προς το παρόν να αναπαυτείς. Και να μη σε ενοχλεί κανένας πια. 
Υπόσχεση δική μου να συνεχίσω να σε κουβαλώ μέσα μου. Και θα μοιράζω κόμματια της αγάπης σου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...