Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

To χρονικό ενός παραμυθιού

Σ' ένα παραμύθι δεν συνηθίζεται να αφιερώνεις δυο σελίδες για να ευχαριστείς όλους όσους συντέλεσαν ώστε να βγει αυτή η ιστορία πάρα έξω. Και δεν είναι ότι προσωπικά κάνω ό,τι συνηθίζεται, αλλά το θεωρώ κουραστικό και περιττό να περιλαμβάνεται κάτι τέτοιο εντός του παραμυθιού.  Όπως περιττό θεωρώ, σε μια δική μου παρουσίαση, να μιλάω ώρα για να ευχαριστήσω έναν έναν τους συντελεστές. Είναι κρίμα για τα παιδάκια. Δικιά τους είναι η στιγμή άλλωστε. Τα κουβαλούν κάπου οι γονείς τους - τα περισσότερα ίσως και χωρίς να το θέλουν- και σαν φτάνουν στο προορισμό το μόνο που τα νοιάζει είναι να παίξουν και να περάσουν καλά. Κάτι τέτοιο έχω σκοπό και ελπίζω να καταφέρω να κάνω στις παρουσιάσεις μου.

Συμπέρασμα: κάθε παρουσίαση θα είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Και θα φροντίσω να περάσουν ΑΥΤΑ καλά. 

Που θέλω να καταλήξω; Στα ευχαριστώ που οφείλω να πω σε όσους συνετέλεσαν ώστε να φτάσει αυτό το βιβλίο σε μας. Ένα ευχαριστώ γραπτώς είναι κάτι που μένει και θα είναι για πάντα εδώ.

Ευχαριστώ λοιπόν μεγάλο και τεράστιο οφείλω σε πολλούς:

Στον Μιχάλη μου, τον Μιχάλη Χαριλάου, που αφήνει στην άκρη τις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις, κάποιες φορές, για να γράψει μουσική. Αυτό μας έφερε κοντά άλλωστε. Η μουσική. Ήταν ο πρώτος που πήρε στα χέρια του το παραμύθι και ο πρώτος που έντυσε με νότες τις λέξεις μου. Και δεν στάθηκε σε αυτό. Με σήκωνε στα κάτω μου και με έσπρωχνε σαν δίσταζα ώστε να τολμήσω και εν τέλει να πετύχω τον σκοπό μου! Μιχάλη μου αγαπώ σε.

Στη Δήμητρα, τη Δήμητρα Καραμπα, την εικονογράφο μου. Που και αυτή ζορίστηκε καθότι ήταν η πρώτη της φορά σε παιδικό βιβλίο, αλλά επέμενε μέχρι τελικής πτώσης. Κατέθεσε, όπως λέει και η ίδια, την ψυχή της σε τούτο το βιβλίο προσπαθώντας να δώσει εικόνα στις λέξεις που της δόθηκαν. Εύχομαι να απολαύσετε τις εικόνες της όσο εμείς. Και πραγματικά εύχομαι να της ανοιχτούν πόρτες και να αφεθεί ελεύθερα στον κόσμο της ζωγραφικής όπου ανήκει. Η Δήμητρα φτιάχνει πίνακες, μπλούζες, τσάντες, παπούτσια, κούκλες (δείτε την φώτο). 
Η Δήμητρα έχει διάφορα ταλέντα και μπορείτε να τα δείτε στην προσωπική της σελίδα στο φεις "Τhe Rosemarie Planet Art Project by Anelia".

Στις γυναίκες, τις αγαπημένες μου γυναίκες που έδωσαν ΦΩΝΗ στις λέξεις μου. Θα ξεκινήσω με τη σειρά που πήγαμε στο στούντιο. Στη Λυδία Σέρβου, που χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά δέχτηκε να γίνει η μαμά κιθάρα και να τραγουδήσει όπως μόνο εκείνη ξέρει το νανούρισμα. Το απογείωσε. Δε χρειάζεται να πω πως μία που την είδα μία που την λάτρεψα. Στη συνονόματη, Μαρίνα Μπασέτα. Το κορίτσι με το χαμόγελο στα χείλη. Που γνωριστήκαμε πριν ένα χρόνο και έφτασε επιτέλους η στιγμή να συνεργαστούμε. Είναι πλάσμα της καρδιάς. Με την αφήγηση της, άφησε το δικό της στίγμα στο παραμύθι. Είμαι σίγουρη πως το μέλλον της θα είναι λαμπρό. Στη Ζωή Παπαδοπούλου, τη φωνάρα μου, που χάρισε ζωή και πνοή στη δασκάλα μας, τη Λίνα την μαντολίνα. Και ναι, έχω να λέω πως πια ερμήνευσε δύο μου τραγούδια. Πόσο τυχερή είμαι πόσο! Ταλεντάρα. Γνωστό σε όλους μας. Και επιμένω πως το παιδικό της πάει. Έπεται συνέχεια. Θα δεις! Στην Άννα, την Αννούλα μου, την Άννα Μονογιού. Δεν ξέρω τι να πω εδώ. Ποτέ των ποτών δεν περίμενα πως θα συνεργαζόμουν με ένα πλάσμα που θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα. Και όχι μόνο θα συνεργαστώ, αλλά θα αγαπήσω ακόμα περισσότερο καθώς πίσω από αυτό το ταλέντο που τόσο καιρό γνώριζα, κρύβεται και ένας τέτοιος άνθρωπος. Περήφανη που στέκεσαι και εσύ δίπλα μου κόρη. Κι ας μη το διαβάσεις ποτέ. Θα σου κάνω κάρτα, θα σου γράψω γράμμα κάτι θα βρω.

Στον Μανώλη Ζαχείλα και στο καβούκι του. Την ήρεμη δύναμη πίσω από κάθε ηχογράφηση. Κύριος. Υπομονετικός. Ανεχτικός. Κρυφό ταλέντο. Παίζει μπάσο και κιθάρα στο σιντι να ξέρετε. Τι έζησε Θεε μου , τόσες ώρες ο καημένος με τόσες γυναίκες! Κι όμως, επιμένει να θέλει να είναι στην πρώτη παρουσίαση. Για ό,τι γίνει εμείς δεν φταίμε!

Στον Κώστα Μήτσιο, τον φίλο καρδιάς, μετά από τόσο καιρό τον νιώθω οικογένεια. Παίζει έγχορδα στο σιντι. Ήρθε ρίμαξε το στούντιο με τις μουσικές του πινελιές και έγινε καπνός. Και θα λείπει και από την παρουσίαση καθώς τρέχει στις Αυστραλίες. Δεν βαριέσαι πάλι τον αγαπώ.

Στο Βασίλη Βασιλάκη. Έχει αναλάβει την μίξη, το σχεδιασμό του σιντί, το sound designing. Δεν γνωριζόμασταν και του οφείλω ένα ακόμα ευχαριστώ για την ανοχή του στα θέλω και στις ιδιοτροπίες μου. Τα έκανε όλα στην εντέλεια. Χωρίς να γκρινιάξει λεπτό. Η γκρίνια ήταν όλη δική μου, γιατί σαν Παρθένος και ξέρω και μπορώ.

Και ποιος έμεινε από τους συντελεστές; Ο άνθρωπος που έδωσε ΠΝΟΗ σε όλα. Η Κάκια μου. Η Κάκια Ξύδη από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ που είπε το μεγάλο ΝΑΙ και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Αυτόν τον άνθρωπο ίσως τον παίδεψα περισσότερο και από τον άντρα μου. Βράχος στάθηκε, να με σηκώνει κάθε φορά που γινόταν μια στραβή, να μου λέει θα περάσει και να το εννοεί, να αντέχει κάθε «δεν μου αρέσει», κάθε γκρίνια, κάθε πρήξιμο. Να ξημεροβραδιαζόμαστε σκεφτόμενοι πώς μπορεί κάτι να βελτιωθεί, τι θα ταίριαζε, τι όχι. Να παλεύει για το ΕΜΕΙΣ μας. Πόσο το εκτιμώ αυτό να ξερες. Και όσο σε ζόρισα τόσο σε αγαπώ. Έτσι είναι η αγάπη, τι θες και εσύ; Δεν το έμαθες τόσα χρόνια;

Πραγματικά άμα κάποιος έφτασε ως εδώ κάτω ΑΞΙΟΣ!

Ένα ευχαριστώ τεράστιο στο σπίτι μου. Στα παιδιά και τον άντρα μου, που ακόμα δεν με χώρισαν. Στους φίλους μου, που εξακολουθούν να θέλουν να περνάνε χρόνο μαζί μου.

Κλείνοντας θέλω να πω αυτό: για ένα δημιουργό, τουλάχιστον για κάποιον που γράφει, ευτυχία είναι η στιγμή της σύλληψης της ιδέας, της έμπνευσης. Σαν ολοκληρώσει την ιστορία του και βάλει τελεία, παύει η ευτυχία. Όπως κάθε στιγμή χαράς κρατάει τόσο όσο. Σαν φύγει από τα χέρια του η ιδέα, και σκορπίσουν οι λέξεις του, προκειμένου να πάνε σε άλλους για να συμβαδίσουν πολλοί μαζί, κάποιες στιγμές μπορεί να γίνουν πολύ ζόρικες. Μα έτσι είναι η ζωή, ζόρικη και δύσκολη. Να έχουμε κουράγιο όλοι μας να αντέχουμε τη συνύπαρξη και να την κάνουμε όσο πιο αρμονική γίνεται. Γιατί στο τέλος όλοι για τον ίδιο σκοπό παλεύουμε. Στο ίδιο στρατόπεδο είμαστε. Εκείνο της ζωής.

Αναγνωρίζω στον κάθε συντελεστή το κομμάτι του. Ευχαριστώ για τον χρόνο του. Και εύχομαι ο τρόπος που έδεσα την ιστορία και αποφάσισα να σας την παρουσιάσω σαν σύνολο να σας αγγίξει. 

Ας ρίξει η Ρουζ στην καρδιά όλων μας λίγο φως μπας και φωτίσει και το γύρω μας.


Καλό μας ταξίδι.


Μαρίνα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...