Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

Περαστικά είναι όλα στη ζωή, περαστικοί και εμείς...

Τα χρόνια που πέρασα δουλεύοντας σε πολυεθνικές εταιρείες μου έμαθαν πολλά για τη ζωή. 

Το πρώτο και κυριότερο, κατ εμέ,  είναι η συναναστροφή με κάθε λογής πάστα ανθρώπων: έξυπνοι, πονηροί, κακόβουλοι, δοτικοί, αχάριστοι, ευγνώμων, τρελοί με χαρτί γιατρού, τρελοί χωρίς χαρτί ειδικού, αγνώμων, ηλίθιοι, κουτοπόνηροι, επιδειξίες, ψεύτες, ντόπροι, πλαστικοί, αληθινοί και δεν έχει σταματημό η λίστα.  Άνθρωποι που επιβιώνουν και προχωράνε στη ζωή πατώντας οποιονδήποτε βρίσκεται στο δρόμο τους και άνθρωποι μέντορες που επιθυμούν να σε διδάξουν, μάθουν και εξελίξουν. Εσένα,  όχι μόνο την παρτάρα τους. 

Από τη φύση μου η αδικία με πνιγεί. Με θυμώνει. Με κάνει , ενίοτε, να θέλω να τα σπάσω όλα! Όπως επίσης και η αχαριστία. Δεν τα ανέχομαι και κακώς ή κακώς φαίνεται και στη μούρη μου όλη αυτή η ξινίλα που πηγάζει από τέτοιες συμπεριφορές. 

Έχω δεχτεί αμέτρητες φορές παρατήρηση σε δουλειά και σε προσωπικό επίπεδο για αυτό. Δεν έχω λέει διπλωματία και θα μου στοιχίσει. Γεγονός. Υπάρχουν φορές που το πλήρωσα μα στιγμή δεν μετάνιωσα για το οτιδήποτε.

Είμαι η Μαρίνα και είμαι χαοτική, είναι φορές που είμαι απότομη με τον απέναντι μου σε σημείο που θα με παρεξηγήσει, κουβαλάω μια ιδιόρρυθμη τρέλα και κάποιοι θα με χαρακτήριζαν και κυκλοθυμική. Δε θα τα χαλάσουμε εδώ. Τούτη είναι η δική μου πάστα. Και δεν την κρύβω. Τη φωνάζω, τη δηλώνω και δε ντρέπομαι. Παλεύω να διόρθωσω κάποια πράγματα και συμπεριφορες μου, μα ποτε δεν αρνούμαι κανένα μου χαρακτηριστικό. Αλίμονο σ' αυτούς που δεν ξέρουν ακόμη ποιοι είναι και τι κουβαλούν. 

Μεγαλώνουμε. Κι όσο μεγαλώνουμε η συναναστροφή με τοξικούς ανθρώπους μας πνιγεί. Θέλεις ο χρόνος που περνά μας φωνάζει να ζήσουμε περισσότερο και πιο ουσιαστικά την κάθε μας στιγμή; Μήπως απλά δεν έχουμε το κουράγιο και τη δύναμη πια να αναλωνόμαστε στα τόσο περιττά; ακόμα το ψάχνω. 

Μια παράκληση θέλω να κάνω. Δυνατά, φωναχτά , όσο γίνεται πιο φωναχτά: Δουλέψτε λίγο με τον εαυτό σας. Ο ανθρωπος έχει τόσα προβλήματα που αδυνατεί να κουβαλήσει και τα προβλήματα άλλων. Καθένας τα δικά του καλοί μου άνθρωποι, κι όλα γύρω θα ομορφύνουν. 


Κάτι άλλο που μου έμαθε η τριβή στις πολυεθνικές, είναι η δύναμη της ομάδας. Για ένα κοινό σκοπό πολλοί μαζί, σα μια γροθιά. Σαν γινόταν τούτη η ένωση είχαμε εκπληκτικά αποτελέσματα. Και δε θα πάψω ποτε να το πιστεύω και να το φωνάζω. Αν έστω κι ένα άτομο δεν είχε το ίδιο όραμα και στόχο η ομάδα έσπαγε, το πρότζεκτ έμενε πίσω. Και τότε την ευθύνη αναλάμβανε ο μάνατζερ, αν ήμουν εγώ. Για τους υπόλοιπους έφταιγαν πάντα οι άλλοι. 


Μια τελευταία παρατήρηση, ή αν προτιμάς μια μεγάλη αλήθεια: το καλό πάντα νικά. Όσο κι αν το πλακώνει η μαυρίλα του κακού. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος τιμωρός και ο μεγαλύτερος λυτρωτής. Και σαν δεν έχεις μα φοβηθείς κάτι προχωράς Λευτέρος αφήνοντας τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. 


Καλή υπομονή σε όσους παλεύουν με την τόση ανασφάλεια εκει έξω. Περαστικά είναι όλα στη ζωή, περαστικοί και εμείς...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...