.....

Θέλω να πιστεύω οτι υπάρχει κάτι πέρα τούτου του κόσμου που ξέρουμε. Έχω ανάγκη να το πιστεύω, γιατί διαφορετικά δεν θα έχει νόημα ούτε ετούτη η ζωή...

Η ζωή είναι μικρή για αυτό να την απολαμβάνεις. Χιλιοειπωμένη πρόταση αλλά πόσοι την κάνουν πράξη; Τελικά πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις; Γελάς, κλαις, γλεντάς, παραπονιέσαι, αγαπάς, αγαπιέσαι, τρελαίνεσαι, ερωτεύεσαι, δουλεύεις, ταλαιπωρείσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι... όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά αλλά σίγουρα κάνεις στάση σε όλα τα παραπάνω. Το πως θα επιλέξεις να ζήσεις καλό θα ήταν να το επιλέξεις εσύ και μόνο εσύ και να μην γίνεσαι πιόνι των θέλω και των πρέπει των γύρω σου...

Σήμερα ο ουρανός είναι πιο φωτεινός, γιατί το άστρο ενός σπουδαίου ανθρώπου προστέθηκε ανάμεσα στα άλλα... Ενός ανθρώπου που ήξερε μόνο να αγαπάει, χωρίς διακρίσεις.... όσο σκληρά και να του φέρθηκε η ζωή αντιστάθηκε, πολέμησε και νίκησε όλες τις δυσκολίες μεγαλώνοντας και ανατρέφοντας σωστά την οικογένειά του με το πιο βασικό συστατικό: την αγάπη... Έτσι μάθαμε και εμείς να αγαπάμε και να μένουμε ενωμένοι στα δύσκολα, σαν μια γροθιά...

Φεύγοντας μας άφησες κληρονομιά μόνο καλές αναμνήσεις, γεμάτες μυρωδιές, χρώματα και φωνές... Πολλές φωνές. Μέσα σε ένα μικρό σπιτάκι στριμωγμένοι απο παντού μεγάλοι και μικροί να παραπονιόμαστε για το που θα κάτσουμε να φάμε και μια γλυκιά φωνή: "'Ολοι οι καλοί χωράνε". Αυτά τα οικογενειακά δείπνα που μεγαλώνοντας και φτάνοντας ειδικά στην εφηβεία κατεβάζαμε τα μούτρα μας, γιατί προτιμούσαμε να είμαστε κάπου αλλού για καφέ, αυτά θα μου λειψουν πιο πολύ... Με σένα να φωνάζεις να πάμε να φιλήσουμε τον παππού ή να μην κάνουμε φασαρία να τον ξυπνήσουμε...

Καλό ταξίδι γιαγιούλα μου καλή, ελπίζω να ξεκουραστείς και όσο ταλαιπωρήθηκες εδώ κάτω τόση γαλήνη να βρεις εκεί που είσαι...

σε αγαπάμε όλοι μας...