Θυμός.
Θλίψη.
Απογοήτευση.
Για κάθε φορά που προσπέρασα έναν
άνθρωπο χωρίς να τον κοιτάξω.
Για κάθε φορά που έκανα τα τυφλά
μάτια μπροστά σε μια αδικία.
Για κάθε φορά που προτίμησα να
αποφύγω καταστάσεις τρίτων, μην μπλέξω εγώ στο τέλος.
Είμαι θυμωμένη με μένα. Νιώθω θλίψη
προς το άτομο μου και απογοήτευση για όλα τα «δεν είναι δουλειά» σου που είπα
για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου.
Τι κι αν έμπλεξες κάθε φορά που
πήγες να υπερασπιστείς κάποιον; Καλύτερα να τις φας, καλύτερα να σε βρίσουν,
καλύτερα να σε παρεξηγήσουν αν είναι να «σώσεις» μιαν ψυχή.
Κοιτάω τα παιδιά μου και
σκέφτομαι πως πρέπει να τα αναθρέψω τούτα τα πλασματάκια για να αντέξουν και να
επιβιώσουν σε έναν κόσμο που όσο πάει και μουχλιάζει. Σε έναν κόσμο που τα
πολλά υλικά αγαθά ήρθαν για να κατακλύσουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα απομονώνοντας
έτσι τα συναισθήματα μας. Σε έναν κόσμο που επιμένει πως έχει προχωρήσει και
έχει αποδεχτεί καταστάσεις, μα την ίδια στιγμή αποφασίζει να σκοτώσει ένα παιδί
με πιθανότητα να έχει σύνδρομο down,
γιατί δεν θα είναι «φυσιολογικό». Δεν θα ταιριάζει λέμε με τους άλλους ανθρώπους.
Τίποτα δεν έχουμε αποδεχτεί. Για ένα πράγμα είμαστε ικανοί. Να βάζουμε στο
περιθώριο κάθε «διαφορετικόν» άνθρωπο και να τον χτυπάμε αλύπητα υπενθυμίζοντας
του με κάθε ευκαιρία ότι δεν ανήκει στο σύνολο, δεν του αξίζει η ζωή που του
δόθηκε. Γιατί απλά δεν είναι «φυσιολογικός» σαν κι εμάς, ενώ εμείς είμαστε φυσιολογικοί…
τρομάρα μου...
Εμείς που προκειμένου να
αποκτήσουμε δόξα και λεφτά πατάμε επι πτωμάτων. Εμείς που μόνη μας ευτυχία μοιάζει
να είναι η δυστυχία του άλλου. Εμείς που επιμένουμε να πιστεύουμε ακόμα και
σήμερα ότι τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα!
Ντρέπομαι για κάθε σκέψη που κάνω
και αφορά τον Βαγγέλη. Για την λύπη στο πρόσωπο του. Για τον πόνο στη ψυχούλα
του. Για τα πρέπει που έπρεπε να ανέχτηκε, προκειμένου να ανήκει κι αυτός στην
αγέλη των «φυσιολογικών» νέων. Για τα «όσα υπομονή θα περάσει» επέβαλε στον
εαυτό του φοβούμενος το τι θα πει ο κόσμος…
Τα παιδιά μου θέλουν αγάπη. Κι αν
η αγάπη δεν τρώγεται, με αυτή μπορούν να ζήσουν. Το ξέρω. Γιατί το φαγητό θα
βρούνε τον τρόπο και να το βρουν και να το απαιτήσουν και να το κερδίσουν. Την αγάπη
όμως, αν δεν τους την προσφέρω εγώ απλόχερα τότε πως θα εισχωρήσει μέσα τους,
πως θα γίνει ένα με το είναι τους και πως θα μάθουν να ζουν συνυπάρχοντας μαζί της;
Πως θα νιώθουν δυνατά και σίγουρα για τον εαυτό τους αν δεν τους δείξω πόσο
πολύ τα αγαπώ; Αν δεν τους δείξω πόσο πολύ αγαπώ εμένα; Τον πατέρα τους; Τον κόσμο
όλο; Θέλω να έχουν δεδομένη την αγάπη στη ζωή τους. Να ξέρουν ότι ρέει μέσα τους…
και ότι αυτή είναι η δύναμή τους. Με αυτήν μπορούν να πετύχουν πολλά. Κρατώντας
την για τον εαυτό τους και μοιράζοντας την απλόχερα και στους γύρω τους… γιατί
μπροστά προχωράς μόνο με αγάπη. Γιατί όλα γύρω μας κινούνται με γνώμονα την
αγάπη.
Ακόμα και εσύ που είσαι
πικρόχολος, το παίζεις νταής, εκμεταλλεύεσαι τα πάντα όλα, αρέσκεσαι στο να
ζεις εις βάρος των άλλων, δίνεις ουσία στην ζωή σου μέσα από την δυστυχία των
άλλων ακόμα και εσύ φίλε μου κινείσαι με γνώμονα την αγάπη. Σου λείπει…
Γι αυτό και εγώ θέλω αυτό να μη
λείψει ποτέ από τα παιδιά μου, ποτέ από τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπώ.
Και αν το κάνει αυτό ο καθένας μας τότε όλα θα αλλάξουν…
Γιατί επιμένω ακόμα και τώρα να
ελπίζω ότι για τον καθένα εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που τον αγαπά…
Καλό ταξίδι Βαγγέλη… το ξέρω ότι δεν
σου λέει τίποτα… μα νιώθω την ανάγκη να στο πω… Συγνώμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου