Άνοιξη σε καρτερώ....

Το τελευταίο διάστημα ήταν κάπως... λίγο αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, λίγο αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, πολύ ο χειμώνας που δεν λέει να φύγει φέτος … ε δεν θέλει και πολύ για να μην είμαστε και στα καλύτερα μας. 

Παντού διαβάζεις άσχημες ειδήσεις, ανθρώπινες ζωές χάνονται στην στιγμή ανούσια και ανόητα. Βομβαρδισμοί για την επικείμενη πτώχευση που έρχεται καταπάνω μας (πάλι!), άνθρωποι αυτοκτονούν, άλλοι χαροπαλεύουν, άλλοι αποξενώνονται, άλλοι σκορπούν μιζέρια, άλλοι σε εκμεταλλεύονται, άλλοι σε λογοκρίνουν… αρνητική ενέργεια, σε περικυκλώνει… ΣΤΟΠ!

Μου την δίνει η μιζέρια, μου την δίνει η κλάψα, μου την δίνουν οι ειδήσεις στην τηλεόραση και άρχισε να μου την δίνει και η διαδικτυακή ενημέρωση πια! Όχι δεν είμαι φυγόπονη. Ποτέ δεν υπήρξα. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που ξέρουν να γελούν, να φωνάζουν, να αγαπούν. Από αυτούς που δεν φοβούνται την ζωή μήτε και την μιζέρια. Από αυτούς που όταν χαμογελούν, το κάνουν από την καρδιά τους.

Ξέρω δεν είναι όλα ροζ αλλά δεν είναι και μαύρα! Ξέρω ότι διανύουμε μέρες δύσκολες, αβέβαιες και δυσνόητες. Μα αν προσφέρω ακόμα ένα λιθαράκι στον πύργο της μαυρίλας φοβάμαι πως θα καταρρεύσει! Και δεν γουστάρω να γίνει αυτό. Θέλω να χτίσω τον δικό μου πύργο, κι ας μην έχω τα λεφτά. Θα πάρω βότσαλα από την θάλασσα, χαλίκια από το δρόμο. Θα κόψω αγριολούλουδα, και χόρτα δεν με νοιάζει. Θα τον γεμίσω με χαρά, απέραντη αγάπη και άλλη τόση συμπόνια όχι οίκτο! Ξέρω δεν είμαι μόνη μου… και εσύ θα βοηθήσεις. Γιατί η ζωή είναι για μας, για μας και τα παιδιά μας.

Η ζωή που μας χαρίστηκε έχει πολλά να μας μάθει. Δεν ήρθαμε σε τούτην την γη για να πονάμε μόνο. Ήρθαμε για να ζήσουμε, να μάθουμε να αγαπάμε. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό; Η μιζέρια και η αγάπη τζάμπα είναι. Το θέμα είναι ποια θα είναι η δική σου και η δική μου η επιλογή. Όχι δεν ζω στον κόσμο μου. Ζω και μέσα στον δικό σου. Αλήθεια σου λέω. Εσύ αρνείσαι απλά να δεις και τον δικό μου. Δεν με πειράζει. Ούτε με ενοχλεί. Καθένας ας κάνει ότι θέλει. Με σεβασμό στον δίπλα του.

Από αύριο ότι καιρό και να κάνει για μένα μπαίνει η Άνοιξη. Με κούρασε ο χειμώνας. Τον δέχτηκα, τον έζησα μα δεν τον θέλω πια. Θέλω χρωματιστά λουλούδια, πουλάκια στην αυλή μου – οκ έστω στις κολώνες της ΔΕΗ.

Και που σαι άμα πτωχεύσουμε ένα θα μείνει ίδιο: πάλι ο ήλιος θα βγαίνει το πρωί, πάλι και θα νυχτώνει. Πάλι γυναίκες θα γεννούν, παιδάκια θα φωνάζουν. Κι αυτό μου φτάνει…

Καληνύχτα χειμώνα.

Καλημέρα Άνοιξη.