Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020

Το δικό μου απωθημένο...



Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε.
Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρύβει δάκρυα. Δάκρυα  που στάζουν αίμα και αναζητούν το βλέμμα σου.
Σε ένα σώμα κενό μια καρδιά αναζητεί τη θέση της. Ένα πλευρό να γύρει, να ανασάνει. Μια γωνιά να κουρνιάσει ξέγνοιαστη, χωρίς καημούς. Και τα χέρια λησμονούν τα χέρια σου να ζωντανέψουν. Να νιώσουν πάλι το χάδι και τα αναφιλητά σου.  Μέσα τους να χωθεί το είναι μου, να γαληνέψει η ψυχή μου. Εκεί, να βρω τα πόδια μου να σηκωθώ σαν πρώτα. Λάμψη να με λούσει να σου χαμογελώ. Στα στήθια μου δεν θα 'χω πια φωτιά να καίει τα σωθικά μου. Λουλούδια θα μυρίζουν τα μαλλιά μου.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Γιατί ποια Ελλάδα μου μιλάς;



Κάποιους αιώνες πίσω στην Ελλάδα γεννήθηκε η δημοκρατία, ο πολιτισμός, οι επιστήμες. Τούτη η χώρα γέννησε τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Σοφοκλή, τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ελύτη, τον Καβάφη, την Μπουμπουλίνα. Η λίστα είναι ατελείωτη. Στους πρόποδες του Ολύμπου γαλουχήθηκαν τόσοι θεοί που υμνούνται και μαγνητίζουν μέχρι και σήμερα. Η μυθολογία που γεννήθηκε με τους θεούς εμπνέει ανθρώπους και τέχνες ακόμα. 
Και τώρα τι;
Επειδή κουβαλάει τέτοιο παρελθόν αυτή η χώρα μπορεί να πάρει άφεση αμαρτιών το σημερινό της χάλι;
Ελλαδιστάν γιατί:

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

ΠΝΑΣΕ

Για κάθε πισώπλατη μαχαιριά.
Για ανθρώπους που δεν άξιζαν το χρόνο σου. 
Για όσα μαθαίνεις και θέλεις να ουρλιάξεις.
Για κάθε σ' αγαπώ που δεν είπες. 
Για κάθε περίμενε που άκουσες. 
Για αυτούς που δεν σε αγάπησαν όσο θα ήθελες. 
Γι αυτούς που αγάπησες όσο δεν τους άξιζε. 
Για κάθε δάκρυ που κύλησε ενάντια στο άδικο. 
Για κάθε απόρριψη. 
Για κάθε θέλω που σκόρπισε. 
Για τις στιγμές που άφησες να χαθούν. 
Για το γέλιο που χάρισες σε τοξικούς ανθρώπους. 
Για όλα όσα πέρασαν και γρατσούνισαν την καρδιά σου. 

ΠΝΑΣΕ.


Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Μπούλινγκ στο Μπούλινγκ

Παρακαλώ να σηκώσει το χέρι αυτός που δε δέχτηκε μπουλινγκ στην εφηβεία. 
Ώπα υπάρχεις; Εσύ όντως δε δέχτηκες μπουλινγκ; για πες... ήσουν ο νταής του σχολείου; Ο μάγκας; Αυτός που άνοιγε το στόμα και "στόλιζε" με συγκεκριμένα επίθετα , προφανώς γιατί αυτά μόνο γνώριζες, τα ντροπαλά παιδιά; Αυτά που έμοιαζαν αδύναμα; Διαφορετικά; Στα μάτια σου πάντα. 
Έλα πες μου. Πόσο φούσκωνες κάθε φορά που έσπρωχνες κάτω ένα παιδί,  τότε που χαρακτήριζες "μυξοπαρθένα" ένα κορίτσι που του άρεσε να διαβάζει παρά να σου κάνει τα χατήρια. Εσύ γκομενα του σχολείου που όλες οι αλλες έμοιαζαν μικρές και τιποτενιες στη θέα σου, που έκλεβες γκόμενους από άλλες,  γιατί είχες ότι ήθελε ενα αγόρι στην εφηβεία, καλά είσαι;

Τώρα που τελείωσε το σχολείο για πείτε βρε, πως είστε; Παιδιά, γατιά, δουλειά; 

Έχω δει δυο τρεις από εσας να δουλεύετε σε μπαρ, ακόμα! Κάποιοι άλλοι σε ταμείο σούπερ μάρκετ. Δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ με όσους κάνουν αυτές τις δουλειές. Ούτε με ενοχλεί να συναντιόμαστε χρόνια μετά και να ανταλλάζουμε βλέμματα. Εσείς σκύβετε κάτω το κεφάλι, εγώ σας χαμογελώ. 

Το κάρμα υπάρχει και είναι εκεί έξω και δεν αφήνει κανέναν λογαριασμό απλήρωτο. Αν με διαβάζεις εσυ που σε έκαναν να πιστευεις πως είσαι ένα τίποτα, ένα μηδενικό, ένα άχρηστο πλάσμα της κοινωνίας ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ κανείς δε μένει ατιμώρητος. Κανένας δεν είναι άχρηστος σε αυτόν τον κόσμο. Ακόμα και το μ@αλακισμενο που σου κάνει τη ζωή ποδήλατο έχει αυτό το ρόλο. Να σε διδάξει πως από τέτοιους γέμισε ο τόπος , ΕΣΥ θα κανείς τη διαφορά όμως στον κόσμο. Όσο υπάρχουν τα μ@αλακισμενα, τόσο θα προσπαθούν οι υπόλοιποι για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτοί μας σπρώχνουν μπροστά. 
Επαναλαμβάνω, ΞΕΡΩ πως δεν μπορείς αυτή τη στιγμή να με πιστέψεις αλλά ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ έτσι έχουν τα πράγματα. 
ΑΞΙΖΕΙΣ. 
Ξεκινά να διαβάζεις, να μαθαίνεις και ΝΑ ΜΗ ΝΙΩΘΕΙΣ ΜΟΝΟΣ. 
ΗΜΑΣΤΑΝ πολλοί στη θέση σου. 
ΜΙΛΑ εκεί που νιώθεις άνετα. 
ΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ αυτοί που ξέρουν να αγαπούν. 
Και προπαντώς ΑΓΑΠΑ ΕΣΥ ΕΣΕΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΤΟΣΟ. 

Δάσκαλε στο χέρι σου είναι πολλά ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. Μια κουβέντα δικιά σου καθορίζει πολλά. Άσε τα πόσα παίρνεις κάθε τέλος του μήνα, ξεχνά για λίγο τα ποσά που σου έκλεψε η πολιτεία και Κανε το καθήκον σου. Άνοιξε τα μάτια σου και αγκάλιασε οοοολα τα παιδιά μπας και όσα δεν έχουν αγάπη σπίτι τη μάθουν από εσένα. 

ΓΟΝΙΕ στο χέρι μας είναι οι ζωές των παιδιών μας. Ξεκολλήστε τα παιδιά από την τηλεόραση και τα ταπλετ και ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ. Φάτε μαζί και ΣΥΖΗΤΗΣΤΕ. Γνωρίστε τους φίλους τους. ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Κι αν υπάρχει έστω ένας που διαβάζοντας αυτό το άρθρο ένιωσε θιγμένος επειδή τον χαρακτήρισα μ@αλακισμενο, να ξεκαθαρίσω πως είχα αυτή την πρόθεση και δεν το παίρνω πίσω. Και αν αυτή τη στιγμή θεωρείς ότι σου κάνω μπουλιγκ τότε μάθε και εσυ άνθρωπε να αγαπάς τον εαυτό σου! Μπας και έτσι σταματήσεις να σκορπάς χολή και γίνεις ένα με τον κόσμο τούτο θέλοντας να προσφέρεις παρά να ρουφας! 



 

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

Περαστικά είναι όλα στη ζωή, περαστικοί και εμείς...

Τα χρόνια που πέρασα δουλεύοντας σε πολυεθνικές εταιρείες μου έμαθαν πολλά για τη ζωή. 

Το πρώτο και κυριότερο, κατ εμέ,  είναι η συναναστροφή με κάθε λογής πάστα ανθρώπων: έξυπνοι, πονηροί, κακόβουλοι, δοτικοί, αχάριστοι, ευγνώμων, τρελοί με χαρτί γιατρού, τρελοί χωρίς χαρτί ειδικού, αγνώμων, ηλίθιοι, κουτοπόνηροι, επιδειξίες, ψεύτες, ντόπροι, πλαστικοί, αληθινοί και δεν έχει σταματημό η λίστα.  Άνθρωποι που επιβιώνουν και προχωράνε στη ζωή πατώντας οποιονδήποτε βρίσκεται στο δρόμο τους και άνθρωποι μέντορες που επιθυμούν να σε διδάξουν, μάθουν και εξελίξουν. Εσένα,  όχι μόνο την παρτάρα τους. 

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Λείπεις...



Στεφάνια.
Λουλούδια διάσπαρτα. 
Ανθοδέσμες. 
Χώμα. 
Μυρίζει λιβάνι.
Ένας ξύλινος σταυρός με όνομα αποθανόντος και ημερομηνία θανάτου. 
Σιωπή. 
Γύρω πουλιά που κελαηδούν. Στο βάθος ντουφεκιές κυνηγών. Βλέπεις σήμερα είναι Κυριακή. 
Μια ακόμα Κυριακή, για τους πολλούς. 
Μια διαφορετική Κυριακή, για εμένα. 
Είμαι Κύπρο. Έχω νέα να σου πω, ευχάριστα. Έχω και ένα παντελόνι που του έχει χαλάσει το λάστιχο και θέλει φτιάξιμο. Δεν ήρθα για πολλές μέρες. 

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Η δική μου Πιτσού...

Όταν έφευγα για σπουδές μου ευχήθηκε να βρω έναν Καλαμαρά και να μείνω Ελλάδα. Ήξερε πως η Κύπρος δε με χωράει. 
Στις εγκυμοσύνες μου, μου ευχήθηκε να έχω τις γέννες της και με δυο πόνους να γεννήσω. 
Κάθε φορά που ήθελα κάτι, αμέσως έτρεχε να μου ευχηθεί πρώτη. 
Και κάθε φορά έπιαναν οι ευχές της.

Το δικό μου απωθημένο...

Το δικό μου απωθημένο δεν έχει στόμα, μα έχει φωνή. Μια κραυγή που σου φωνάζει γύρισε. Το δικό μου απωθημένο δεν έχει μάτια, μα κρ...